چرا عارف نامزدی‌اش را قطعی دانست؟/ احساس پیروزی زودهنگام یا هراس از حذف همیشگی؟

گروه سیاسی صراط - محمدرضا عارف که تا چند هفته پیش، از اظهارنظر درباره رقابت ریاست خود و علی لاریجانی ابا داشت، نامزدی خود را برای ریاست مجلس قطعی اعلام کرد.

به گزارش صراط، عارف در پاسخ به این سوال که چرا تاکنون رسما اعلام نامزدی برای ریاست مجلس نکرده‌اید؟ پاسخ داد: حتما نامزد ریاست مجلس دهم هستم و قبلا هم اعلام کرده‌ام.

او البته مانند اظهارات گذشته خود از تعامل هم حرف زد و گفت: "ما از قبل اعلام آمادگی کردیم که علاقمندیم مدیریت مجلس را به صورت تعاملی پیش ببریم و منتظر نظر دوستان هستیم. ما در یک فضای رفاقت و دوستی رقابت می‌کنیم و بعد رفاقت را ادامه می دهیم."


این اعلام نظر قطعی در حالی است که عارف پیش از این، بارها اظهاراتی بر زبان رانده بود که از آن اولویت "تعامل" بر "رقابت" نتیجه گیری می شد. او البته در روزهای اخیر اندکی مواضع خود را شفاف تر کرد؛ به طور مثال گفت که نمی تواند به خواست مردم که تغییر است، بی اعتنا باشد. سخنان او این گونه تعبیر شد که عارف در صدد القای این موضوع است که "مردم ریاست او را به لاریجانی ترجیح می دهند"!

اکنون نیز چند روز پس از تشکیل فراکسیو امید به ریاست او، سخنان عارف نتیجه مشابهی دارد؛ او تلاش دارد القا کند اکثریت فراکسیون امید و چه بسا اکثریت مجلس به ریاست او متمایل هستند تا لاریجانی.

این تلاش های عارف و مواضع او که به تریج شفاف تر می شوند، نشان می دهد عارف بیش از آنکه قصد ادامه رقابت بر سر ریاست مجلس را داشته باشد، از حذف شدن دوباره توسط جریان های سیاسی هراس دارد.

واقعیت آن است که هنوز حتی بسیاری از اصلاح طلبان ریاست عارف را بر مجلس مفید نمی دانند و حتی برخی از آنها این اتفاق را عقبگرد برای اصلاح طلبی توصیف می کنند.

اما برای شخص عارف، این موضوع معنای دیگری هم دارد و آن، حذف خود او از صحنه تصمیم گیریان جریان اصلاح طلبی است؛ اگر عارف انصراف دهد، این تصور پررنگ تر می شود که اصلاح طلبان صرفا به او به چشم یک کاتالیزور یا "ابزار" نگاه می کنند و اعتقادی به توانایی او برای ریاست و "محور شدن" ندارند.

شاید به همین دلیل است که عارف با وجود آنکه به نظر می رسد شرایط علی لاریجانی برای ریاست مهیاتر است، تلاش دارد این موضوع را القا کند که هم مردم و هم نمایندگان او را ترجیح می دهند!