عارف چگونه بازیچه روحانی می شود؟

گروه سیاسی صراط - حسن روحانی روز گذشته در اقدامی غیرمنتظره، در سفر به استان یزد، محمدرضا عارف منتخب مجلس دهم را نیز با خود همراه کرد.

به گزارش گروه سیاسی صراط، محمدرضا عارف در انتخابات اخیر، سرلیست فهرست مورد حمایت اصلاح طلبان و دولت حسن روحانی بود و موقعیت جدید او، روحانی را واداشته است تا از این جایگاه تازه عارف نهایت استفاده را ببرد.

بی تردید اولین دلیل تن دادن روحانی به همراهی عارف با او، یزدی بودن محمدرضا عارف و محبوبیت نسبی اش در این استان است. روحانی دیروز برای اولین بار با صراحت – نه به طور غیرمستقیم و در لفافه - به نقش عارف در پیروزی خود در سال 92 اذعان کرد تا در دل همشهریان عارف خود را جا کند.


رییس جمهور حتی زبان به تعریف از رییس جمهور اسبق کشور نیز گشود تا از محبوبیت او هم در استان یزد استفاده کرده باشد؛ اتفاقی که در نشست خبری روحانی هم رخ داده بود و رییس جمهور با عباراتی مانند "حضرت آقای خاتمی" که آشکارا در لجاجت با دستگاه قضایی بیان شده بود، از رییس دولت اصلاحات یاد کرده و هرگونه ممنوع التصویری او را غیرقانونی دانسته بود.

با این وجود، به نظر می‌رسد تن دادن روحانی به همراهی عارف با او در سفر به یزد، تنها در حد همین جنبه تبلیغاتی باقی ماند؛ تفاسیری مانند تمایل روحانی به ریاست عارف بر مجلس دهم، بنا بر شواهد متعدد، نادرست است.

در حال حاضر، عارف و لاریجانی گزینه های ریاست مجلس دهم به شمار می روند که روحانی اگرچه به صورت علنی این تمایل خود را بروز نمی دهد اما همچنان لاریجانی را بر عارف ترجیح خواهد داد.

اولین دلیل این موضوع، نقش لاریجانی در همراهی با اصلی ترین برنامه های دولت روحانی در دو سال و نیم گذشته از جمله برجام است. روحانی، لاریجانی را در زمره اصولگرایان معتدل دسته بندی می کند؛ تجربه انتصابات او هم نشان داده برای سمت های حساس اصولگرایان معتدل را به اصلاح طلبان تابلودار ترجیح داده است؛ عمده ترین مصداق این موضوع، انتصاب یک وزیر کشور اصولگرا برای دولت است در حالی که بسیاری از اصلاح طلبان با این انتصاب مخالف بودند و حتی در مقاطعی، اکبر هاشمی رفسنجانی هم به اردوگاه مخالفان پیوسته بود.

فارغ از دلایل ایجابی روحانی برای ترجیح لاریجانی به عارف، دلایل سلبی متعددی هم وجود دارد که ریاست عارف بر مجلس دهم را بر رییس جمهور تلخ و ناگوار خواهد کرد.

اولین دلیل عدم تمایل روحانی به ریاست عارف، پیش بینی ورود مجلس به فضایی پرتنش و پر از دعواهای سیاسی است؛ ریاست عارف می تواند یک مهر "اصلاح طلبی" بر پیشانی مجلس دهم حک کند  و خواه ناخواه خاطره دعواهای اصلاح طلبان در مجلس ششم، شورای شهر اول تهران و حتی سیاسی کاری های اقلیت مجلس پنجم را زنده کند که روحانی آن را مخالف برنامه های دولت خود دانسته و از آن بیزار است.

دلیل مهم تر ریشه در دو سال و نیم پیش دارد؛ عارف اگرچه در انتخابات 92، نقش متحد روحانی را ایفا کرد، اما پس از آن همواره به عنوان یک رقیب آلترناتیو برای او باقی ماند و سایه اش در مواردی بر سر رییس جمهور سنگینی می کرد.

بی تردید، روحانی موافق قدرت گرفتن فردی که هنوز او را رقیب خود می داند نیست و از اینکه خاطره انصراف عارف به نفع او هر روز تکرار شده، و مدام آرای میلیمتری اش به او یادآوری شود، خوشحال نمی‌شود.

با این تفاسیر، تن دادن روحانی به همراهی عارف با او در سفر به یزد را صرفا باید دارای جنبه تبلیغاتی دانست؛ این کار هم روحانی را از اتهام خالی کردن پشت عارف برای ریاست مجلس دهم مبرا می کند و هم بخش عمده ای از محبوبیت عارف در استان خود را به حساب روحانی می ریزد.