به همین منظور متولیان امر فرهنگ لازم است که در گوشه ای از سیاستهای فرهنگی خود ، بخشی را نیز به امر اختصاص دهند.
سازمان عریض و طویل شهرداری تهران هم احتمالاً بر همین اساس و در راستای تخصصی کردن فرهنگسراهای خود مانند فرهنگسرای خانواده ، دختران ، انقلاب ، ورزش ، سلامت ، طبیعت ، قانون و ... فرهنگسرایی را جهت پرداختن به مسایل دفاع مقدس و به نام پایداری مشخص نمود.
پنجشنبه گذشته به بهانه رونمایی از کتاب «انقلاب ژاکتهای دگمه دار» با موضوع موج حجاب خواهی در غرب – که طبیعتاً بهتر بود در فرهنگسرای دختران برگزار می شد- دو ساعتی در فرهنگسرای پایداری بودم و قبل از شروع برنامه به طبع علایقم سری به قسمتهای مختلف فرهنگسرا زدم.
ابتدا سراغ تابلوهای اطلاع رسانی رفتم و آگهی های آیروبیک در آب و آموزش همسرداری و کلاسهای تابستانی نوجوانان با موضوعات غیر مرتبط با بحث پایداری تنها پوسترهایی بود که روی آنها نصب شده بود.
طبقه زیرین هم که استخر بود و کافی شاپ و در طبقه ای هم هنرهای دستی و مجسمه هایی که اکثرشان عاشقانه بودند و رمانتیک به فروش می رسید.
خیلی سعی کردم تا نشانه ای از پایداری در فرهنگسرای پایداری پیدا کنم ولی به غیر از چند تابلو که بیشتر اثری جنگی بود تا اثری مربوط به پایداری ، چیز دیگری پیدا نکردم.
به دوست شفیقی که از قضا دستی بر آتش دارد و از مسئولین فرهنگی سازمان فرهنگی هنری شهرداری هم هست برخورم و راجع به این قضیه از ایشان پرسش کردم.
گفتم چرا خبری از پایداری در فرهنگسرای پایداری نیست؟ و ایشان فرمودند که قرار است نام میدان روبری فرهنگسرا را « مهران » بگذاریم!!!
گفتم همین؟ پس فرهنگ پایداری چه می شود؟ جواب همان بود : فقط همین!!!
برنامه که تمام شد ، هنگام خروج از فرهنگسرا که دیگر دم دمای غروب بود ، احساس کردم طی الارض کرده ام و سفری به اروپا داشته ام. دختران با سر کاملاً باز در کنار پسران بدمینتون بازی می کردند و می گفتند و می خندیدند.
نمی دانم چه شده است ما را ؟
فقط آقای شهردار ، شما را به جان برادر شهیدتان یا نام فرهنگسرا را عوض کنید و یا رویه موجود را؟
رویه را که می دانم نمی شود
ولی خواهشاً نام پایداری را از روی این فرهنگسرا بر دارید ، خواهش می کنم.