براساس این گزارش، در این سند آمده است که 15 ماه شوال 1373 هجری قمری مصادف با 16 ژوئن سال 1954 میلادی، شیعیان بحرین در نامه‌ای به شیخ «محمد حسین کاشف» مرجع وقت شیعیان عراق، خواستار نجاتشان از ظلم و ستم قبیله «آل خلیفه» شدند.
درونمایه نامه شیعیان به آیت الله کاشف این بود که شیعیان در معرض انواع
شکنجه و ظلم آل خلیفه هستند. در این نامه به حادثه مراسم روز عاشورا در سال
1953 میلادی اشاره شده و آمده است که مزدوران آل خلیفه به دسته‌ها و
کاروان‌های عزاداران حسینی حمله کردند. نیروهای امنیتی مستقر در خیابان‌ها
که تحت فرمان «خلیفه بن محمد عیسی آل خلیفه» بودند به طور بی هدف به کاروان
عزاداری تیراندازی کردند که در نتیجه آن شمار زیادی از عزادران یا
شهروندانی که به تماشای عزاران نشسته بودند کشته یا زخمی شدند.
بر اساس این گزارش، قبیله آل خلیفه در آن زمان به این کشتار بسنده نکرد
بلکه فرمان حمله به روستای «عراد» را داد و گروهی از اسب سواران به
فرماندهی «دعیج بن حمد عیسی آل خلیفه» به روستا یورش بردند. دعیج به
نیروهای تحت امر خود فریاد می‌زد که «با کفار و منافقین بجنگید» در پی آن
حادثه بازار تعطیل شد و مردم در اعتراض به ظلم و ستمی که مردم دچار آن
شده‌اند دست از کار کشیدند.
شیخ کاشف الغطا در پاسخ موضعی حکیمانه اعلام کردند که استعمار برای
برانگیختن فتنه طایفه‌ای بین مسلمانان تلاش می‌کند. وی در بیانیه خود از
دولت بحرین خواست برای مهار وضع موجود تدابیر فوری و حکیمانه‌ای اتخاذ کند.