صراط: دیوید پترائوس رئیس سابق ستاد مشترک آمریکا و رئیس اسبق سازمان سیا با دیدگاهی کاملاً یک‌طرفه به‌دنبال ایجاد بدبینی بیشتر نسبت به ایران و ردّ هرگونه همکاری این کشور با ایران است.
متن مقاله پترائوس با روایت صدای آمریکا به‌شرح ذیل است:
در حالی که قرار است مذاکرات اتمی بین ایران و 6 قدرت جهانی در 13 ماه مه [23 اردیبهشت ماه] ادامه پیدا کند، دیوید پترائوس مدیر سابق سی.آی.ای. و سرپرست سابق فرماندهی مرکزی آمریکا، و ونس سرچوک عضو ارشد «مرکز امنیت جدید آمریکا»، در مقاله‌ای در واشنگتن پست می‌گویند آمریکا نیاز دارد برای بعد از معامله با ایران نیز برنامه ریزی کند.
طرفداران کوشش برای رسیدن به توافق با ایران در مورد فعالیت‌های اتمی غیرقانونی این کشور از طریق مذاکره، بر منافعی تأکید گذاشته‌اند که عدم‌تولید تسلیحات اتمی ــ و قابلیت تأیید آن ــ می‌تواند به بار آورد. در این میان، شکاکان نسبت به خطرات یک «معامله بد»، که در آن توانایی‌های ایران به‌اندازه کافی کاهش پیدا نکند، هشدار داده‌اند.
با این حال، آنچه عموماً در بحث دیده نمی‌شود بررسی کامل‌تر پیچیدگی‌های راهبردی توافق اتمی است که می‌تواند برای موضع آمریکا در خاورمیانه تأثیر داشته باشد.
این ارزیابی باید با بررسی پیامدهای برچیدن اکثر تحریم‌ها بر ایران ــ و تجدید مناسبات تجارتی عادی ایران با قدرت‌های اقتصادی عمده ــ آغاز شود. این چشم‌انداز عاملی است که نیرومندترین اهرم را جهت ترغیب دولت ایران به رها ساختن عناصر مهم برنامه اتمی برای ما فراهم می‌آورد.
اما لغو تحریم‌ها همچنین می‌تواند به توانمندی اقتصادی دولتی که حامی اصلی تروریسم است منجر شود. در حقیقت، ایران، حتی زیر فشار تحریم‌های فلج‌کننده، به‌عنوان بخشی از برنامه سیاسی گسترده‌تر خود در سراسر خاورمیانه و ورای آن، توانسته است به حمایت نیرومند از کارگزاران تندرو خود ادامه دهد، فعالیت‌هایی که با منافع و مصالح آمریکا و نزدیک‌ترین متحدان ما مغایرت دارد.
معامله اتمی امکان دارد راه را برای تنش‌زدایی گسترده‌تر در مناسبات ایران با ایالات متحده آمریکا و همسایگانش هموار سازد. با این حال، احتمال بیشتری وجود دارد که برچیدن تحریم‌ها توانایی تهران را برای ارائه نفوذ بدخیم خود در پیرامون آن، از جمله سوریه، لبنان، عراق، شبه‌جزیره عربستان و سرزمین‌های فلسطینی تقویت کند.
بنابراین، یک معامله اتمی موفقیت آمیز به‌جای آن‌که بر پیکار طولانی ما با ایران نقطه پایان بگذارد، می‌تواند موجب شود آمریکا و شریکان ما در خاورمیانه با رقیبی با منابع و امکانات بیشتر و، در برخی جنبه‌ها، خطرناک‌تر روبه‌رو شوند.
این به کنار گذاشتن دیپلماسی با تهران نیست. بازداشتن ایران از دستیابی به تسلیحات اتمی باید مهمترین ارجحیت ما باشد، و یک توافق دیپلماتیک که به‌راستی در را به‌روی آن خطر ببندد چنین قابلیتی را دارد. افزون براین، بدیل گزینه دیپلماسی ــ یعنی عمل نظامی ــ با هزینه‌ها و خطراتی برای ثبات منطقه‌ای و اقتصاد جهانی همراه است، و توانایی آن برای پایان دادن قاطعانه به تهدید اتمی از توافقی که از طریق مذاکره به دست آید کمتر است. ولی ما نیاز داریم درک کنیم که حتی در بهترین معامله ممکن هم، بده و بستان‌هایی واقعی وجود دارد، و باید شالوده ریزی برای کاهش صدمات آنها را آغاز کرد. برای این منظور، 5 عمل باید در نظر گرفته شود:
نخست، لازم است روشن شود که بدون دگرگونی فراگیر در رفتار منطقه‌ای بی‌ثبات کننده ایران، و بدون توجه به پیامد مذاکرات اتمی، آشتی بین ایران و آمریکا عملی نخواهد شد. چنین پیامی ــ که آشکارا، بدون ابهام و مداوم ابلاغ شود ــ به حذف این برداشت زنگ‌زده و نادرست کمک خواهد کرد که گویا واشنگتن چنان مشتاق پایان درگیری در خاورمیانه است که مشروعیت ایران در منطقه را خواهد پذیرفت.
دوم، ایالات متحده باید گفت و شنود با متحدان عرب و اسرائیلی را گسترش دهد تا تفاهم مشترکی در مورد چگونگی برخورد با ایرانی ــ که اقتصاد آن در پی معامله اتمی تقویت شده است ــ فراهم آید. ازآن‌جا که کاهش تحریم‌ها توانایی تهران را برای آموزش، پرداخت پول و تحویل تجهیزات به کارگزاران تروریست آن تقویت خواهد کرد، ما و شریکانمان در منطقه باید برای افزایش کوشش‌های خود جهت شناسایی این شبکه‌های تروریستی و از هم پاشیدن آنها آماده شویم.
سوم، آمریکا نیاز دارد به موضع خود در سوریه عمیق‌تر و جدی‌تر نگاه کند، کشوری که می‌توان گفت اینک جبهه مرکزی در پیکار گسترده‌تر برای کسب برتری در خاورمیانه است. گزارش‌های اخیر که دولت اوباما به بررسی شکلهای گوناگون افزایش پشتیبانی از اوپوزیسیون سوریه پرداخته ــ از جمله تحویل شمار معدودی از سیستم‌های تسلیحاتی استراتژیک ــ دلگرم کننده است. این گزارش‌ها، اگر درست باشد، نشان خواهد داد متوقف ساختن دستاوردهای جاری رژیم اسد در جبهه، تا حدود زیادی به‌دلیل کمک ایران، کوششی نیرومندتر، متمرکزتر و مجهزتر را ایجاب می‌کند.
این نکته‌ها ما را به چهارمین نتیجه گیری می‌رساند: توافق اتمی با تهران، به‌جای آزاد ساختن واشنگتن جهت کاهش درگیری در خاورمیانه و تمرکز در نقاط دیگر، احتمالاً ما را ناچار می‌سازد حضور نظامی، دیپلماتیک و اطلاعاتی خود را در منطقه عمیق‌تر سازیم تا به شریکان خود در آنجا برای مقابله با قدرت فزاینده ایران کمک کنیم. به این منظور باید انواع گامها بررسی شود: تصویب کمکهای نظامی که شریکان عرب و اسرائیل می‌خواهند؛ تجدید طرح ادغام پدافندهای هوایی و موشکی کشورهای شورای همکاری خلیج (فارس)؛ رزمایش‌های دریایی و هوایی برای نشان دادن توانایی‌های آمریکا و شریکانش در منطقه، و نگهداشت، اگر نه تقویت، ساختار و وضع فعلی نیروها در آنجا.
پنجم، نیاز داریم به برنامه ریزی برای تحریم‌های جدید؛ در پی معامله اتمی. در حالی که سرازیر شدن پول به تهران با لغو تحریم‌های مرتبط با فعالیت‌های اتمی چاره ناپذیر است، تحریم‌های مرتبط با تروریسم باید برجا بماند و برای بازداشتن شرکت‌ها، بانک‌های ایران و افراد درگیر در فعالیت‌های بی‌ثبات کننده منطقه‌ای از کسب پولهای بادآورده، تحریم‌های جدید بررسی شود. برنامه ریزی برای چنین تحریم‌هایی باید در پیشاپیش توافق اتمی صورت گیرد.
همچنین باید برنامه روشنی برای وضع دوباره تحریم‌های فلج‌کننده، در صورت کوتاهی ایران در اجرای کامل توافقنامه، تهیه شود.
متن مقاله پترائوس با روایت صدای آمریکا به‌شرح ذیل است:
در حالی که قرار است مذاکرات اتمی بین ایران و 6 قدرت جهانی در 13 ماه مه [23 اردیبهشت ماه] ادامه پیدا کند، دیوید پترائوس مدیر سابق سی.آی.ای. و سرپرست سابق فرماندهی مرکزی آمریکا، و ونس سرچوک عضو ارشد «مرکز امنیت جدید آمریکا»، در مقاله‌ای در واشنگتن پست می‌گویند آمریکا نیاز دارد برای بعد از معامله با ایران نیز برنامه ریزی کند.
طرفداران کوشش برای رسیدن به توافق با ایران در مورد فعالیت‌های اتمی غیرقانونی این کشور از طریق مذاکره، بر منافعی تأکید گذاشته‌اند که عدم‌تولید تسلیحات اتمی ــ و قابلیت تأیید آن ــ می‌تواند به بار آورد. در این میان، شکاکان نسبت به خطرات یک «معامله بد»، که در آن توانایی‌های ایران به‌اندازه کافی کاهش پیدا نکند، هشدار داده‌اند.
با این حال، آنچه عموماً در بحث دیده نمی‌شود بررسی کامل‌تر پیچیدگی‌های راهبردی توافق اتمی است که می‌تواند برای موضع آمریکا در خاورمیانه تأثیر داشته باشد.
این ارزیابی باید با بررسی پیامدهای برچیدن اکثر تحریم‌ها بر ایران ــ و تجدید مناسبات تجارتی عادی ایران با قدرت‌های اقتصادی عمده ــ آغاز شود. این چشم‌انداز عاملی است که نیرومندترین اهرم را جهت ترغیب دولت ایران به رها ساختن عناصر مهم برنامه اتمی برای ما فراهم می‌آورد.
اما لغو تحریم‌ها همچنین می‌تواند به توانمندی اقتصادی دولتی که حامی اصلی تروریسم است منجر شود. در حقیقت، ایران، حتی زیر فشار تحریم‌های فلج‌کننده، به‌عنوان بخشی از برنامه سیاسی گسترده‌تر خود در سراسر خاورمیانه و ورای آن، توانسته است به حمایت نیرومند از کارگزاران تندرو خود ادامه دهد، فعالیت‌هایی که با منافع و مصالح آمریکا و نزدیک‌ترین متحدان ما مغایرت دارد.
معامله اتمی امکان دارد راه را برای تنش‌زدایی گسترده‌تر در مناسبات ایران با ایالات متحده آمریکا و همسایگانش هموار سازد. با این حال، احتمال بیشتری وجود دارد که برچیدن تحریم‌ها توانایی تهران را برای ارائه نفوذ بدخیم خود در پیرامون آن، از جمله سوریه، لبنان، عراق، شبه‌جزیره عربستان و سرزمین‌های فلسطینی تقویت کند.
بنابراین، یک معامله اتمی موفقیت آمیز به‌جای آن‌که بر پیکار طولانی ما با ایران نقطه پایان بگذارد، می‌تواند موجب شود آمریکا و شریکان ما در خاورمیانه با رقیبی با منابع و امکانات بیشتر و، در برخی جنبه‌ها، خطرناک‌تر روبه‌رو شوند.
این به کنار گذاشتن دیپلماسی با تهران نیست. بازداشتن ایران از دستیابی به تسلیحات اتمی باید مهمترین ارجحیت ما باشد، و یک توافق دیپلماتیک که به‌راستی در را به‌روی آن خطر ببندد چنین قابلیتی را دارد. افزون براین، بدیل گزینه دیپلماسی ــ یعنی عمل نظامی ــ با هزینه‌ها و خطراتی برای ثبات منطقه‌ای و اقتصاد جهانی همراه است، و توانایی آن برای پایان دادن قاطعانه به تهدید اتمی از توافقی که از طریق مذاکره به دست آید کمتر است. ولی ما نیاز داریم درک کنیم که حتی در بهترین معامله ممکن هم، بده و بستان‌هایی واقعی وجود دارد، و باید شالوده ریزی برای کاهش صدمات آنها را آغاز کرد. برای این منظور، 5 عمل باید در نظر گرفته شود:
نخست، لازم است روشن شود که بدون دگرگونی فراگیر در رفتار منطقه‌ای بی‌ثبات کننده ایران، و بدون توجه به پیامد مذاکرات اتمی، آشتی بین ایران و آمریکا عملی نخواهد شد. چنین پیامی ــ که آشکارا، بدون ابهام و مداوم ابلاغ شود ــ به حذف این برداشت زنگ‌زده و نادرست کمک خواهد کرد که گویا واشنگتن چنان مشتاق پایان درگیری در خاورمیانه است که مشروعیت ایران در منطقه را خواهد پذیرفت.
دوم، ایالات متحده باید گفت و شنود با متحدان عرب و اسرائیلی را گسترش دهد تا تفاهم مشترکی در مورد چگونگی برخورد با ایرانی ــ که اقتصاد آن در پی معامله اتمی تقویت شده است ــ فراهم آید. ازآن‌جا که کاهش تحریم‌ها توانایی تهران را برای آموزش، پرداخت پول و تحویل تجهیزات به کارگزاران تروریست آن تقویت خواهد کرد، ما و شریکانمان در منطقه باید برای افزایش کوشش‌های خود جهت شناسایی این شبکه‌های تروریستی و از هم پاشیدن آنها آماده شویم.
سوم، آمریکا نیاز دارد به موضع خود در سوریه عمیق‌تر و جدی‌تر نگاه کند، کشوری که می‌توان گفت اینک جبهه مرکزی در پیکار گسترده‌تر برای کسب برتری در خاورمیانه است. گزارش‌های اخیر که دولت اوباما به بررسی شکلهای گوناگون افزایش پشتیبانی از اوپوزیسیون سوریه پرداخته ــ از جمله تحویل شمار معدودی از سیستم‌های تسلیحاتی استراتژیک ــ دلگرم کننده است. این گزارش‌ها، اگر درست باشد، نشان خواهد داد متوقف ساختن دستاوردهای جاری رژیم اسد در جبهه، تا حدود زیادی به‌دلیل کمک ایران، کوششی نیرومندتر، متمرکزتر و مجهزتر را ایجاب می‌کند.
این نکته‌ها ما را به چهارمین نتیجه گیری می‌رساند: توافق اتمی با تهران، به‌جای آزاد ساختن واشنگتن جهت کاهش درگیری در خاورمیانه و تمرکز در نقاط دیگر، احتمالاً ما را ناچار می‌سازد حضور نظامی، دیپلماتیک و اطلاعاتی خود را در منطقه عمیق‌تر سازیم تا به شریکان خود در آنجا برای مقابله با قدرت فزاینده ایران کمک کنیم. به این منظور باید انواع گامها بررسی شود: تصویب کمکهای نظامی که شریکان عرب و اسرائیل می‌خواهند؛ تجدید طرح ادغام پدافندهای هوایی و موشکی کشورهای شورای همکاری خلیج (فارس)؛ رزمایش‌های دریایی و هوایی برای نشان دادن توانایی‌های آمریکا و شریکانش در منطقه، و نگهداشت، اگر نه تقویت، ساختار و وضع فعلی نیروها در آنجا.
پنجم، نیاز داریم به برنامه ریزی برای تحریم‌های جدید؛ در پی معامله اتمی. در حالی که سرازیر شدن پول به تهران با لغو تحریم‌های مرتبط با فعالیت‌های اتمی چاره ناپذیر است، تحریم‌های مرتبط با تروریسم باید برجا بماند و برای بازداشتن شرکت‌ها، بانک‌های ایران و افراد درگیر در فعالیت‌های بی‌ثبات کننده منطقه‌ای از کسب پولهای بادآورده، تحریم‌های جدید بررسی شود. برنامه ریزی برای چنین تحریم‌هایی باید در پیشاپیش توافق اتمی صورت گیرد.
همچنین باید برنامه روشنی برای وضع دوباره تحریم‌های فلج‌کننده، در صورت کوتاهی ایران در اجرای کامل توافقنامه، تهیه شود.
در سیاست خارجی آمریکا ما اغلب یک هدف استراتژیک تعیین می‌کنیم و آن را لجوجانه پی می‌گیریم ــ بی‌آن‌که برای پیامدهای آن ــ وقتی به هدف رسیدیم به‌اندازه کافی آمادگی داشته باشیم. در حالی که معلوم نیست آیا توافق اتمی ارزشمندی با ایران به دست خواهد آمد یا نه، زمان آن است درباره پیچیدگی‌های آن فکر شود و آمادگی‌های لازم صورت گیرد.