صراط: روزنامه وطن امروز در گزارشی نوشت: تنها برای لحظه‌ای تصور کنید که بانک مرکزی کشورتان تحت اختیار حکومت یا دولتی که به آن اعتماد کرده یا رای داده‌اید نباشد بلکه توسط چند خانواده سرمایه‌دار اداره شود که اولویت اول تا نود و نهمشان منافع شخصی‌شان است و شاید به زحمت اولویت صدم آنها بهتر چرخیدن چرخ زندگی مردم باشد. حالا که پای «صد» به میان آمد، باید بگوییم که دوشنبه 23دسامبر حدود 100 سرمایه‌دار یهودی جشنی پرتجمل به راه انداخته بودند اما این جشن هیچ ارتباطی به عید کریسمس که اکثر مردم جهان یک شب بعد به شکلی فقیر برگزار کردند، نداشت. آنها نه میلاد عیسی‌مسیح(ع) پیامبرخدا که افتتاح «لانه شیطان» را به جشن نشسته بودند. جشن سرمایه‌داران جهود به مناسبت صدمین سالگرد تاسیس صندوق ذخیره فدرال در 23 دسامبر 1913 برپا شده بود. صندوقی که در طول حیات یک قرنی خود نه‌تنها فدرال به آن مفهومی که در قانون اساسی ایالات متحده آمده (اتحادیه‌ای بر پایه مردمسالاری) نبوده است بلکه بزرگ‌ترین پایگاه توطئه و جنایت علیه مردم آمریکا و جهان نیز محسوب می‌شده است. رؤسای جمهور آمریکا در این یک قرن تنها قادر بوده‌اند هیات مدیره اجرایی بزرگ‌ترین بانک مرکزی جهان را که خط تولید دلار است، عزل و نصب کنند نه مالکان را، که همان‌ها هم مثل «بن برنانکی» آخرین رئیس فدرال ریزرو و جانشین او که توسط اوباما به سنا معرفی شده یعنی «ژانت یلن» و معاونش «استنلی فیشر» اسرائیلی، یا وابسته به خانواده‌های یهودی سهامدار این صندوق هستند یا سابقا کارگزاران آنها در راس دیگر بانک‌های تحت تملک‌شان بوده‌اند. مالکیت بیش از 95 درصد سهام بانک مرکزی آمریکا در اختیار 10 بانک و تراست مالی بزرگ جهان است که سهام اصلی آنها در اختیار 8 خانواده صهیونیست به پیشاهنگی خانواده مشهور «روتشیلد» است در حالی که خانواده‌های بسیار بانفوذی مثل راکفلرها که بیش از یک قرن است صحنه‌گردان سیاست و اقتصاد آمریکا بوده‌اند تنها یکی از کارگزاران روتشیلدها در این شبکه مخوف سرمایه‌سالاری به حساب می‌آیند.
این روزها مردم آمریکا با وحشت منتظر موج سوم بحران اقتصادی پس از سپتامبر سیاه 2008 هستند اما جالب است که بدانید در سال جاری میلادی(2013) شاهد سومین مرحله از اعمال سیاست بحران‌آفرین «QE» یا «سهل‌سازی کمیت» از سوی صندوق فدرال هستیم. سیاستی که به بهانه تزریق دلار بسیار ارزان به اقتصاد بحران‌زده آمریکا و جهان اعمال می‌شود اما این دلارها هیچ پشتوانه‌ای ندارند جز اراده خانواده‌های صهیونیست برای وابسته کردن چرخه حیات مردم به کاغذی بی‌ارزش. تکه کاغذی که هزینه چاپش به گواه فدرال ریزرو تنها 5 سنت برای اسکناس‌های یک دلاری و حداکثر 20 سنت برای اسکناس‌های رایج صددلاری است. صددلاری‌هایی که بخش اعظم آنها در جهان سرمایه‌داری به عنوان دلارهای نفتی مشهور هستند و با شماره سریال‌هایی ویژه تنها برای مصرف در خارج از کشور توسط صندوق فدرال منتشر و در قالب پالت یا«چمدان»های صدمیلیون دلاری به شیخ‌نشین‌ها و دیگر کشورهای نفتی فرستاده می‌شوند. این پول کثیف یا به قول «بن برنانکی» پول ارزان و این کاغذپاره بی‌ارزش تبدیل به ابزار اقتصادی مجانی برای عمل قدرت خانواده‌های صهیونیست در گوشه و کنار جهان شده است. آنها با دلاری که به ثمن بخس در واشنگتن چاپ می‌کنند، سهام غالب تمام بانک‌های مرکزی جهان را مال خود کرده‌اند، حتی در روسیه و چین که ظاهرا رقبای ایالات متحده در عرصه قدرت بین‌المللی به نظر می‌رسند. در حال حاضر تنها بانک‌های مرکزی جمهوری اسلامی ایران، کوبا و کره‌شمالی از بانک مرکزی صهیونیستی آمریکا مستقل هستند. همان‌هایی که آمریکا «محور شرارت» می‌خواند. مزدورهای نظامی، سیاسی و فرهنگی خانواده‌های مالک صندوق فدرال در گوشه و کنار جهان با همین چمدان‌های کثیف تطمیع می‌شوند و صدها برابر ارزش مزدی را که از روتشیلدها و شریکان‌شان می‌گیرند از کشورهای متبوع خود می‌چاپند و در اختیار چاپ‌کنندگان دلار می‌گذارند. 100 سال پیش، در سال 1913 تاسیس «صندوق ذخیره فدرال» ایالات متحده به عنوان بانک مرکزی دولت فدرال در واقع نقض مستقیم یکی از بندهای قانون اساسی خاک‌گرفته آمریکا بود که یک ربع قرن پیش‌تر از آن از تصویب کنگره گذشته بود.
قانون «صندوق ذخیره» مستقیما اشاره داشت که «کنگره باید از قدرت ضرب سکه و مقرر کردن ارزش مربوطه‌اش برخوردار باشد» (بخش 8، بند 5 قانون اساسی ایالات متحده) اما امروز نمایندگان مردم در پارلمان نه تنها نقشی در چاپ دلار و تعیین ارزش آن ندارد بلکه حتی حق نظارت بر عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی یا همان مدیران اجرایی صندوق فدرال را هم از دست داده‌اند چه رسد به اینکه بخواهند از سهامداران و مالکان این بانک غول‌آسا پرسش بکند. در حقیقت تنها سناتورها هستند که می‌توانند درباره صندوق فدرال و آن هم صرفا هیات مدیره‌اش نه مالکان آن سوال بپرسند و چه کسی است که نداند در آمریکا شبکه گزینش و انتخاب سناتورها (نمایندگان مجلس بالادستی کنگره یا مجلس سنا) شبکه‌ای کهن است از کارگزاران خرد و کلان همان خانواده‌های صهیونیست. مثلا چرا تاکنون مردم آمریکا از خود نپرسیده‌اند که به شکل کاملا آشکاری کرسی «سناتوری» در خانواده‌های بانفوذ از یک نسل به نسلی دیگر ارث می‌رسد؟ بدون تردید این یکی از معجزات دلار و چاپ‌کنندگان پشت پرده آن است. حتی جان‌اف کندی، رئیس‌جمهور مقتول آمریکا که خود از شبکه سناتورها به کاخ سفید رسیده بود با همه اختلافاتش با خاندان‌های حامی اسرائیل بر سر نحوه اداره اقتصاد آمریکا یا مسلح کردن رژیم نوپای صهیونیستی به سلاح اتمی، باز در مورد حاکمیت 8 خانواده بزرگ یهودی بر «صندوق ذخیره فدرال» هیچ تردیدی نداشت چرا که خود دستچین‌شده همان خانواده‌ها بود. به همین دلیل تنها 5 ماه پیش از ترورش در جمعه سیاه دالاس او فرمان شماره 11110 را در ژوئن 1963 تقریبا مصادف با 50 سالگی این صندوق امضا کرد که عملا وظایف خزانه‌داری دولت فدرال را برای چاپ دلار به‌طور بی‌چون و چرا به صندوق فدرال واگذار می‌کرد، آن هم در قالب چاپ اوراق بهادار با «سود صفر» یا به عبارت بهتر دلار بدون پشتوانه. تقریبا یک دهه پس از این فرمان بود که قانون پشتوانه بانک مرکزی برای «اوراق بهادار»، شامل دلار نیز حذف شد و ارزان‌ترین پول تاریخ جهان شکل گرفت که این سرآغاز پول الکترونیکی فعلی بود، پولی که هیچ‌کس ارزشش را نمی‌داند به جز چند شبه‌قارون یهودی که این هفته در مراسمی باشکوه صدمین سالگرد بزرگ‌ترین کلاهبرداری تاریخ را جشن گرفتند. البته این بی‌سابقه‌ترین کلاهبرداری از بشریت نبود چون حدود یک قرن جلوتر یعنی در 1815، روتشیلدها «بانک انگلستان» را به‌عنوان بانک مرکزی بریتانیا اما به شکل خصوصی پایه گذاشته بودند، بانکی که امروز بخش مهمی از سهام بانک مرکزی آمریکا را از طریق اهرم بانک آمریکا(سلف صندوق فدرال) تحت اختیار دارد. کافی است ریشه جنگ‌ها و نسل‌کشی‌های بزرگ بشر را در این مدت تقریبا 200 ساله در نظر آورید تا دریابید چگونه شیطان در این بانک‌های مرکزی خصوصی لانه گزیده است.
