صراط: هادی عسگری طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: آرامش فجر را به هم نزنید، این اولین خواسته‌ای است که می‌توان از دست اندرکاران سینما و هیئت انتخاب فیلم داشت. وقتی قرار است دو فیلم با موضوع حمایت از فتنه 88 به نمایش درآید، مسلماً نمی‌توان انتظار آن را داشت که فجر امسال بی‌حاشیه و آرام برگزار شود. کسانی که در حال آماده‌سازی فجر 32 هستند با آنکه سعی می‌کنند حواشی مانند حضور افراد بی‌ربط را به حداقل برسانند اما از آن طرف فیلم‌های بی‌ربطی نیز به جشنواره راه می‌دهند که پتانسیل ویژه‌ای برای بر هم زدن آرامش نسبی سینما دارند.
وقتی «آشغال‌های دوست داشتنی» در زمان دولت دهم ساخته شد، این سؤال هم با آن زاده شد که چرا باید یک دولت پول بدهد تا علیه خودش فیلم ساخته شود؟ آشغال‌های دوست داشتنی درباره حوادث سال 88 است و حداقل از دولت دوم احمدی نژاد این انتظار می‌رفت که هوشیارتر از آن باشد که با دست خود برای خودش تبلیغ منفی نکند اما مدیریت وقت سینما به راحتی اجازه ساخت این فیلم و فیلم‌های دیگری مانند «پل چوبی» را داد که به صورت مستقیم خود دولت و در لایه بعدی حکومت را نقد می‌کردند. فیلم «قصه‌ها»ی رخشان بنی اعتماد نیز درباره حوادث سال 88 ساخته شده است. این فیلم نیز در زمان دولت سابق ساخته شد با آنکه پروانه ساخت سینمایی نداشت و شاید همین یک ایراد باعث شد تا از فجر 31 باز بماند. سازمان سینمایی که تکلیفش با خودش مشخص نبود، نگذاشت فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی» به فجر بیاید با آنکه شواهد نشان‌دهنده تمایل نسبی به حضور این فیلم در کنار پل چوبی به عنوان دو فیلم کاملاً سیاسی در جشنواره سال گذشته بود. با آنکه حتی می‌شد فیلمساز را به خاطر تولید چنین فیلمی بازخواست هم کرد اما تسامح و پشت هم اندازی‌ها باعث شد تا کارگردان «آشغال‌های دوست داشتنی» آزادانه به رسانه‌های منتقد این فیلم ضد ملی توهین کند و آنها را القاعده فرهنگی بنامد!
هنوز هم تصویر رخشان بنی اعتماد و باران کوثری با شال و دستبند‌های سبز در خاطر جامعه باقی مانده است. اصرار عجیب این مادر و دختر برای جا زدن خود به عنوان قهرمان‌های سبز پوش در حالی صورت می‌گرفت که همزمان جهانگیر کوثری در تلویزیون برنامه هفتگی ورزشی داشت و پول مناسبی از رسانه ملی می‌گرفت! بنی‌اعتماد « قصه‌ها» را در همین فضا ساخته است؛ فیلمی که به حوادثی اشاره دارد که مدت‌هاست از اولویت‌های فکری مردم کنار گذاشته شده و اگر هم در جایی از آن صحبت می‌شود تنها برای عبرت آموزی است نه بزرگداشت آن!
پرونده سینمایی دولت دهم با فجر 31 بسته شد و با آنکه سازمان سینمایی هم فیلم‌هایی چون «پایان‌نامه» و « قلاده‌های طلا» را در نقد حوادث سال 88 ساخته بود، اجازه ساخت فیلم‌هایی با مضمون توجیه اتفاقات آن سال را داد تا مشخص نشود که واقعاً سینمای تحت مدیریت شمقدری چه استراتژی را می‌خواهد در فضای سینمای آن سال‌ها پیاده کند.
اما امسال قضیه فجر تا حد زیادی می‌تواند با سال گذشته آن متفاوت باشد. امسال اولین فجری است که توسط سازمان جدید سینمایی و مدیریت جدید فرهنگی کشور برگزار می‌شود، پس می‌توان انتظار داشت برای شروع دولت تدبیر و امید که نگاه ویژه‌ای نیز به سینما دارد، سعی کند آغازی محکم و به یاد ماندنی داشته باشد؛ آغازی که حداقل برای چند سال در ذهن‌ها بماند و مخاطبان جشنواره‌های فجر در سال‌های آینده فجر، امسال را به عنوان یکی از ملاک‌های سنجش خوب یا بد بودن سایر جشنواره‌ها بدانند.
امسال حداقل از چند جهت این پتانسیل در جشنواره سی و دوم وجود دارد. ابتدا اینکه چند فیلم از کارگردانان شناخته شده و شاخص سینمای ایران در آن حضور دارند. حاتمی کیا بعد از چند سال دوری دوباره فیلمی را به فجر آورده و از همین الان می‌توان «چمران» را به عنوان یکی از سورپرایز‌های جشنواره دانست. درویش فیلم «رستاخیز» را به جشنواره می‌آورد. فیلمی درباره قیام عاشورا که با هزینه میلیاردی و وسواس خاص درویش ساخته شده است. این کارگردان که حاضر نشده بود در دولت قبلی فیلمش به نمایش درآید، می‌خواهد آن را در اولین جشنواره دولت یازدهم به نمایش عمومی بگذارد. مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی دو تن از کارگردانان نسل اول سینمای ایران هم امسال به جشنواره آمده‌اند. اگرچه هر دو آنها از روزهای اوج فاصله گرفته‌اند اما همین که نام‌شان در جشنواره ثبت شده است، می‌تواند گرمای بهمن سینمای ایران را بیشتر از قبل کند. فجر 32 با وجود این فیلم‌ها و حضور کارگردانان نسل جدید سینما حداقل روی کاغذ از چند دو فجر گذشته سر‌تر است.
حالا در میان این ترافیک اسم‌ها و رسم‌ها اصرار عجیبی نیز بر حضور برخی از فیلم‌هایی که می‌تواند آرامش جامعه را که بعد از انتخابات ریاست جمهوری امسال بیشتر نیز شده بود به چالش بکشد، وجود دارد؛ اصراری سؤال‌بر‌انگیز که مشخص نیست چه کسی بر روی آن پافشاری دارد. رئیس سازمان سینمایی، برنامه خود را ایجاد سینمای امید عنوان کرده است. اگرچه ایوبی در مورد شاخصه‌های سینمای امید کمتر سخن گفته است اما می‌توان انتظار داشت که در این سینما فیلمی ساخته نشود که مردم با دیدن آن ناامید شوند یا باعث دلخوری‌شان شود. زنده کردن فتنه 88 در قاب سینما نه سودی برای سینمای ایران دارد و نه در راستای سینمای امید است. سینمای فجر برای اوج‌گیری دوباره نیازمند آرامش است و این آرامش فقط با تدبیر سازمان سینمایی حاصل می‌شود. امروز به راحتی می‌توان با رد درخواست حضور برخی از فیلم‌ها، یک جشنواره شاداب را برای آینده رقم بزنند. حضور نداشتن فیلم‌هایی مانند«آشغال‌های دوست داشتنی» و «قصه‌ها» همان طور که سال گذشته هیچ تأثیری روی جشنواره نداشت، امسال نیز نبودشان هیچ خللی را بر فجر 32 وارد نمی‌کند بلکه تنها باعث می‌شود مردمی که بلیت‌های جشنواره را می‌خرند با خیال راحت‌تری به تماشای فیلم‌ها بنشینند و از اینکه این فیلم‌ها فضای سینما را از محیطی فرهنگی به محل میتینگ‌های سیاسی تبدیل کند، نگران نباشند.