دلالان موسیقی از کجا آمده‌اند؟

صراط: اسپانسر و تهیه‌کننده نقش اساسی در تولید یک اثر موسیقیایی دارند. من حدودا 10 سال تهیه کنندگی آلبوم‌های اساتید بزرگی مانند آقایان ایرج، گلپایگانی، افتخاری و اولین آلبوم احسان خواجه امیری با عنوان «من و بابام» را برعهده داشتم. اما در حال حاضر به دلیل عدم وجود قانون کپی – رایت در کشورمان، بسیاری از تهیه کننده‌ها تمایلی به ورود به این عرصه ندارند مگر اینکه یک اثر با استقبال مردم مواجه شود و تهیه‌کننده با اجرای کنسرت بتواند هزینه و سرمایه خود را به اصطلاح برگرداند در غیر این صورت خواننده خودش باید سرمایه داشته باشد که تقریبا غیرممکن است یا یک شخصی از بیرون نقش اسپانسر را بازی کند که به دلایل گفته شده، این اتفاق نیز کمتر رخ می‌دهد. یک اثر موسیقیایی خوب در صورتی خوب خواهد بود که شنیده و با استقبال مردم پاسخ داده شود در غیر این صورت آن اثر سوخته محسوب می‌شود. چرا صدا و سیما شبکه‌ای را به موسیقی اختصاص نمی‌دهد تا کلیپ‌ها با موازین جمهوری اسلامی ایران ساخته شوند و به گوش مردم کشورمان برسند؟عدم تبلیغات صحیح باعث می‌شود تا کارهای خوب شنیده نشوند و تنها کارهای موسیقیایی که با فلان تهیه‌کننده یا کارگردان در ارتباط هستند، دیده و شنیده شوند اما اثر دیگری که شاید به مراتب بهتر باشد اصلا به چشم نیاید. ایران حدودا دارای 75 میلیون جمعیت است اگر به راستی قانون کپی – رایت در کشورمان اعمال می‌شد و دلالان موسیقی این چنین با زندگی هنرمندان یک کشور بازی نمی‌کردند حداقل یک اثر موسیقیایی باید صد هزار نسخه می‌فروخت. در خارج از کشور، یک اثر موسیقیایی معمولی حدودا 5 تا 10 میلیون نسخه به فروش می‌رسد. در گذشته که چنین اتفاقاتی کمتر رخ می‌داد، من در خاطرم هست که کاست آلبوم یاد استاد از آقای افتخاری حدودا 5 میلیون نسخه فروش داشت. در ایران نیز یک خواننده معمولی با جمعیت 75 میلیونی کشورمان باید حداقل 50 هزار سی دی فروش داشته باشد که متاسفانه باید گفت اگر این روند به همین شکل ادامه پیدا کند، حال موسیقی کشورمان در سال‌های آتی اصلا خوب نخواهد بود زیرا تمام هنرمندان موسیقیایی شور و حال خود را از دست می‌دهند زیرا قادر به تامین هزینه‌های زندگی خود از این مسیر نخواهند بود… همواره پرسیده می‌شود که چرا هنرمندان تراز اول کشورمان گوشه گیری اختیار می‌کنند، آیا پاسخ این سوال جز در اعمال بی مهری‌ها و عدم توجه مناسب به آنهاست. هنرمندی که قادر به تامین هزینه‌های زندگیش نباشد، هنر را رها خواهد کرد.