اما این وزنه‌بردار تهرانی گلایه‌های فراوانی از بی‌توجهی رییس هیات وزنه‌برداری و مدیر کل ورزش و جوانان استان تهران دارد و از وضعیت این روزهای وزنه‌برداری استان خود دلخور است. سیار، درباره وزنه‌برداری استان تهران و وضعیت خود، اظهار کرد: استان تهران پتانسیل وزنه‌برداری خوبی دارد و استعدادهای زیادی نیز در این استان وجود دارند که می‌توانند به جایگاه مناسبی برسند، اما به آنها توجهی نمی‌شود.
وی ادامه داد: در اثر این بی‌توجهی استعدادها هدر می‌روند. از سوی دیگر همه می‌گویند هر گونه امکانات در اختیار تهران است در حالی که در هیچ کدام از سالن‌ها نمی‌توان تمرین کرد. در سالن کارگران آقای برخواه زحمت زیادی کشید تا آن را به جایگاه بالایی برساند اما الان آقایان از آن سوء استفاده می‌کنند و همه چیز را به اسم خود تمام کرده‌اند. اکباتان نیز زیر نظر آموزش و پرورش است که امکانات اولیه ضعیفی دارد. با این وجود آقایان فلاحتی نژاد و پورکیان با هزینه خود تلاش کرده‌اند تجهیزاتی را برای آن فراهم کنند تا ما بتوانیم در آن تمرین کنیم در حالی که این وظیفه هیات است.
سیار با بیان این که وزنه‌برداری تهران در وضعیت خوبی به سر نمی‌برد، تصریح کرد: رییس هیات وزنه‌برداری استان تهران و مدیر کل ورزش و جوانان به ورزشکاران رسیدگی نمی‌کنند. خود من سال گذشته که از مسابقات جهانی برگشتم، می خواستم یک ملاقاتی با نژاد فلاح داشته باشم، اما هنوز قرار است به من وقت ملاقات بدهد. همچنین یک سال و نیم پس از مسابقات جهانی تنها 500 هزار تومان به من جایزه دادند و منت هم می‌گذارد بعد در مصاحبه‌هایش می‌گوید وزنه‌برداری تهران مرده است. خب وقتی به من ورزشکار رسیدگی نمی‌شود بقیه چه انگیزه‌ای برای تمرین کردن دارند؟
وی افزود: رییس هیات وزنه‌برداری تهران هم اصلا نمی داند که من کجا هستم و هر موقع نیاز داشته باشد تماس می‌گیرد به همین دلیل سال گذشته در مسابقات قهرمانی کشور شرکت نکردم و یکی از دلایلی که باعث شد به اردوی تیم ملی دعوت نشوم این بود که در قهرمانی کشور شرکت نکردم. امسال هم اگر شرایط به همین منوال باشد فکر نمی‌کنم هیچ کدام از وزنه‌برداران خوب بخواهند برای تهران وزنه بزنند و خیلی‌ها برای شهرهای دیگر بر روی تخته می‌روند. در کل وزنه‌برداری تهران شرایط خوبی ندارد و تنها گاهی یک تک چراغ‌هایی روشن می‌شود، اما وقتی مورد حمایت قرار نمی گیرند آن تک چراغ‌ها هم خاموش می‌شوند.
وزنه‌بردار سنگین وزن ایران با اشاره به بی‌توجهی مسئولان نسبت به وزنه‌برداران تهرانی، گفت: من از بی‌توجهی‌ها دلخورم. زمانی که از مسابقات جهانی آمدم 500 هزار تومان هیات و 700 هزار تومان شهرداری منطقه به من جایزه دادند در حالی که بهادر مولایی زمانی که از مسابقات جهانی برگشت بیشتر از این به او جایزه دادند، من در حال حاضر حتی یک وسیله نقلیه ندارم و اگر آقای فلاحتی نژاد نباشد مجبورم پیاده به سالن تمرین بروم. در کل در شهرستان‌ها بهتر رسیدگی می‌کنند. همچنین وقتی آسیب دیده بودم، رییس هیات یا مدیر کل ورزش و جوانان استان تهران 200 هزار تومان ندادند که خود را درمان کنم یا حداقل برای انجام فیزیوتراپی من را به جایی معرفی کنند. وقتی اعتراض می‌کنیم می‌گویند بودجه نداریم اگر بودجه‌ای ندارند خب بروند، چرا هنوز بر سر کار مانده‌اند؟ حتما برایشان منفعتی دارد که هنوز مانده‌اند.
سیار درباره عملکرد خود در هفته سوم لیگ برتر و پیشی گرفتن از دو ملی‌پوش دسته 105 کیلوگرم نیز، بیان کرد: نمی‌خواهم دو وزنه‌بردار ملی‌پوش را تخریب کنم یا عملکرد آنها را زیر سوال ببرم، اما من با روزی یک جلسه تمرین کردن در خانه، بدون امکانات در حرکت دوم توانستم یکی از ملی‌پوشان را بگیرم و مطمئنا اگر در شرایط رقابت قرار می‌گرفتم و یک مقدار وضعیتم بهتر بود، اختلاف بیشتر از این می‌شد. در هفته چهارم اگر وضعیت آسیب دیدگی زانویم بهتر شود با آمادگی کامل شرکت می‌کنم.
وی در پاسخ به این پرسش که چرا تاکنون عضوی از تیم ملی بزرگسالان نبوده، تصریح کرد: نمی‌دانم، شاید چون جوانگرایی می‌کنند من پیر شده‌ام. البته قبل از عید به اردوی تیم ملی دعوت شدم، اما گفتند بی انگیزه‌ام و دیگر دعوتم نکردند کاری هم از دستم بر نمی‌آید. در حالی که یکی از وزنه‌برداران ملی‌پوش در مسابقات جهانی 176 کیلوگرم زد و من در مسابقات جوانان جهان با 176 کیلوگرم رکورد ایران را بعد از 14 - 15 سال به میزان یک کیلوگرم ارتقا دادم. در این 14 - 15 سال نزدیک به 15 وزنه‌بردار در دسته 105 کیلوگرم و در مسابقات جوانان جهان آمده و رفته‌اند پس حتما این پتانسیل در من بوده که با حمایت مربیان و لطف خدا توانسته‌ام رکورد ایران را ارتقا بدهم.
وی افزود: با این وجود سال دیگر در مسابقات قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی حق خود را از وزنه‌برداری می گیرم. من از 15 سالگی در تیم ملی بودم ، اما مورد توجه قرار نگرفتم. شاید اگر به من توجه می‌شد الان مدال جهانی می گرفتم و حتی جزو المپیکی ها بودم، در واقع من هم چیزی کم ندارم.