اگر فرض بگیریم نیت مجریان برگزاری این طرح خیر بوده است، باز هم نمی توان به سادگی از کنار طرح ناپخته و سهل انگارانه آنان گذشت. به نظر می رسد طراح این برنامه هیچ به تبعات طرح کذایی رستوران گردی بر روح و روان کودکان کار فکر نکرده است. تصور کنید کودکی که به دنیای نداشتن ها خو گرفته است و در شرایط دشوار کنونی سفره خانواده اش هر روز بی آب و رنگ تر از همیشه می شود، اما به یک باره سر از رستورانی لوکس با منوهای آنچنانی (که هزینه یک پرس غذا در آن برابری می کند با خرج یک هفته خانواده ای تهیدست) در می آورد. فارغ از اینکه غریبگی این کودک با فضایی اینچنینی باعث روشن شدن چراغ سوالات بیشمار و بی پاسخی در ذهن او می شود، آنچه اهمیت می یابد نوع روبه رو شدن کودکان کار با واقعیتی اجتماعی به نام فاصله طبقاتی است.
اگر چه مجریان برگزاری طرح به آثار و پیامدهای رستوران گردی کودکان کار فکر نکرده اند، اما حواسشان به دخل و خرجشان بوده است. به همین علت حق انتخاب غذا را از کودکانی که مهمانشان بوده اند، گرفته اند تا مبادا کودکی دست روی گزینه استیک46 هزار تومانی بگذارد و رسوایی کمبود بودجه، اول جماعت متولی را شرمسار و سپس ذوق کودکان بیگناه را کور کند. پس سر و ته طرح را با منوی اجباری ساندویچ و پیتزا، آن هم به انتخاب خود درز گرفته اند تا آب در دل کسی تکان نخورد. کسانی که تا این اندازه دو دو تا چهار تا کرده اند و مو لای درز حساب و کتابشان نمی رود، به حفظ کرامت این کودکان هم اندیشیده اند؟ این طرح بیشتر از اینکه دردی از کودکان کار دوا کند، نمک روی زخم نداری شان می پاشد و رنج ها و کمبودها و دره عمیق فاصله طبقاتی را پیش چشمشان می آورد.
بر فرض که کودکان کار دو روز غذای رستوران های لوکس را بخورند، باقی هفته و ماه و سال را چه کنند؟ با تفاوت تصویر فضای آن رستوران ها و غذاهای لذیذ که در ذهنشان قاب گرفته اند و تصویر خانه های محقر و سفره های ساده امروزشان چه کنند؟
حکایت، حکایت خانه ای است که از پای بست ویران است و مسئولان و دلسوزان در بند نقش ایوان آن هستند. یادم است چند سال پیش به بهانه طرح ساماندهی کودکان کار، سراغ دکترسیدحسن موسوی چلک، مدیرکل سابق دفتر امور آسیب دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی کشور رفته و مفصل درباره این طرح و نقاط ضعف آن به گفت و گو نشستیم. میانه های گفت وگو دکتر به قول معروف آب پاکی را روی دست ما ریخت و گفت اصلا این طرح به سرانجام مشخصی نخواهد رسید.
ما این کودکان را صبح از خیابان جمع آوری می کنیم و می فرستیم مرکزی در کرج هنوز شب نشده خانواده اش می آید دم در مرکز و داد و بیداد راه می اندازد که شما به چه حقی بچه من را گرفته اید و ما هم به علت خلأهای قانونی مجبوریم بچه را تحویل خانواده اش بدهیم. فردا هم باز همان پسر بچه سر از خیابان در می آورد، چون به هر حال نان آور خانواده است ... . جان کلام اینکه تا خانواده های کودکان کار توانمندسازی نشوند و دستشان به جای جیب کودک یا کودکانشان در جیب خودشان نرود، همین آش و همین کاسه است.
پس به جای برگزاری برنامه ای نمایشی، ناشیانه و به زعم برخی توهین آمیز همچون طرح رستوران گردی کودکان کار، بهتر نبود هزینه برگزاری این طرح که بخشی از آن را خیرین و بخش دیگر را شهرداری متقبل شده بود، صرف کمک به انجمن های مردم نهاد حامی حقوق کودکان می شد تا شاید طرحی برای آموزش یا توانمندسازی خانواده های کودکان کار اندیشیده شود.