صراط: سفیر سابق آمریکا در عراق و افغانستان از شدت علاقه برخی دیپلمات‌های ایرانی برای همکاری با آمریکا در سال 80 شگفت‌زده شده بود.
وبسایت بی‌بی‌سی فارسی ضمن مرور برخی همکاری‌های امنیتی اصلاح‌طلبان با آمریکا در دهه گذشته نوشت: در آبان سال 88 رایان کراکر سفیر سابق آمریکا در عراق و افغانستان در خاطرات خود نوشت یک هفته پس از حملات یازده سپتامبر در سال 1380 و در جریان مذاکرات ژنو با چند دیپلمات ایرانی، مذاکراتی درباره حمله به افغانستان داشته است.کراکر نوشته بود. «من واقعا از هویت طرف‌های ایرانی خود متعجب شده بودم. دو نفر از سه نفرشان در آمریکا درس خوانده بودند و ما در وقت تنفس راجع به فوتبال دانشگاه یو.سی.ال.ای حرف می‌زدیم.»
کراکر افزوده بود: «آنچه که برایم جالب‌تر از همه بود، اشتیاق آنان نسبت به اعزام نیروهای آمریکا (همان «شیطان بزرگ») به حیاط خلوت ایران یعنی افغانستان بود.
اوایل اکتبر، یعنی تقریبا یک ماه پس از حملات 11 سپتامبر، ما پشت میز یکی از سالن‌های کنفرانس سازمان ملل نشسته بودیم و در مورد ساختار پارلمان بعد از طالبان صحبت می‌کردیم. یکی از دیپلمات‌های ایرانی رفته رفته به تنگ آمد و سرانجام سرپا ایستاد و تقریبا با فریاد گفت که ما نباید در مورد «چه باید باشد» صحبت کنیم. تا زمانی که رژیم کنونی - در افغانستان - بر سر کار است، هیچ کدام از این حرفها سودی ندارد. سپس او اتاق را ترک کرد. بمباران افغانستان توسط آمریکا چند روز بعد آغاز شد.»یادآور می‌شود دولت آمریکا پاداش این همکاری کم‌سابقه را با اعطای عنوان اهانت‌آمیز «محور شرارت» به ایران جبران کرد. بعدها رئیس دولت اصلاحات و وزیر خارجه از این ناسپاسی آمریکا ابراز گلایه کردند.
وبسایت بی‌بی‌سی فارسی ضمن مرور برخی همکاری‌های امنیتی اصلاح‌طلبان با آمریکا در دهه گذشته نوشت: در آبان سال 88 رایان کراکر سفیر سابق آمریکا در عراق و افغانستان در خاطرات خود نوشت یک هفته پس از حملات یازده سپتامبر در سال 1380 و در جریان مذاکرات ژنو با چند دیپلمات ایرانی، مذاکراتی درباره حمله به افغانستان داشته است.کراکر نوشته بود. «من واقعا از هویت طرف‌های ایرانی خود متعجب شده بودم. دو نفر از سه نفرشان در آمریکا درس خوانده بودند و ما در وقت تنفس راجع به فوتبال دانشگاه یو.سی.ال.ای حرف می‌زدیم.»
کراکر افزوده بود: «آنچه که برایم جالب‌تر از همه بود، اشتیاق آنان نسبت به اعزام نیروهای آمریکا (همان «شیطان بزرگ») به حیاط خلوت ایران یعنی افغانستان بود.
اوایل اکتبر، یعنی تقریبا یک ماه پس از حملات 11 سپتامبر، ما پشت میز یکی از سالن‌های کنفرانس سازمان ملل نشسته بودیم و در مورد ساختار پارلمان بعد از طالبان صحبت می‌کردیم. یکی از دیپلمات‌های ایرانی رفته رفته به تنگ آمد و سرانجام سرپا ایستاد و تقریبا با فریاد گفت که ما نباید در مورد «چه باید باشد» صحبت کنیم. تا زمانی که رژیم کنونی - در افغانستان - بر سر کار است، هیچ کدام از این حرفها سودی ندارد. سپس او اتاق را ترک کرد. بمباران افغانستان توسط آمریکا چند روز بعد آغاز شد.»یادآور می‌شود دولت آمریکا پاداش این همکاری کم‌سابقه را با اعطای عنوان اهانت‌آمیز «محور شرارت» به ایران جبران کرد. بعدها رئیس دولت اصلاحات و وزیر خارجه از این ناسپاسی آمریکا ابراز گلایه کردند.
