وی بعد از این به سابقه نظامی امنتیتی روحانی اشاره می کند و بیان می دارد که روحانی در سال های ابتدایی انقلاب به تصفیه ارتش می پردازد و در مجلس اول و دوم رئیس کمسیون دفاع بود و در دروان جنگ علاوه بر عضویت در شورای عالی دفاع، فرماندهی پدافند هوایی، جانشینی فرماندهی جنگ، و ریاست ستاد قرارگاه مرکزی خاتم‌الانبیا را نیز بر عهده داشته است. بعد از جنگ نیز به عنوان نماینده رهبری در شورای عالی امنیت ملی فعالیت کرد و 16 سال مسئولیت دبیری شورا را بر عهده داشت.
به همین دلیل محمدی، روحانی را دارای سوابق امنیتی – نظامی گسترده ای می داند که بیشتر مشاورینش نیز از سپاهیان سابق و از اعضای نهادهای امنیتی هستند.
وی در ادامه یادداشت خود روحانی را فردی غیر اصلاح طلب می داند که اعتقادی به توسعه سیاسی ندارد و به همین دلیل در مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری با موسوی خوئینی ها به اختلافاتی بر می خورد و صحبت های وی در باب آزادی در مناظرات را باید به حساب تلاش های وی برای جمع آوری آرای اصلاح طلبان به حساب آورد.
محمدی همچنین با معرفی روحانی به عنوان یکی از اعضای جامعه روحانیت مبارز، او را از معتقدین به ولایت مطلقه ی فقیه معرفی می کند که امتیازات ویژه ای برای روحانیون در ساختار قدرت قائل هست.
وی در
پایان یادداشت خود می نویسد: با این حال روحانی در حال حاضر مورد اجماع خاتمی و
برخی از گروه های رقیب وی در سال 76، کارگزاران و برخی گروه های اصلاح طلب مانند
مشارکت قرار دارد.