این روزها عرصه سیاسی کشور به حدی دستخوش دگرگونی مفاهیم است که رواست آدمی پس از شنیدن تحولات و اتفاقات این حوزه، از تعجب شاخ درآورد! اگر می پرسید چرا، خبری که در ادامه آمده را مرور کنید: «تعدادی از منتخبان مردم در مجلس یازدهم از دریافت حق مسکن خودداری کردند و معتقدند نماینده‌ای که در تهران خانه دارد، نباید این تسهیلات را دریافت کند.»
در وهله نخست اگرچه شنیدن این خبر، امید را در دلها زنده می کند و جای خوشوقتی دارد اما نکاتی در این رابطه ملحوظ است که در ادامه بدان ها اشاره می شود.
اولاً؛ اکثر نمایندگانی که به این پویش داوطلبانه پیوسته اند از جمله منتخبان تهران محسوب می شوند که بررسی سوابقشان حاکی از عهده داری سمت های ریز و درشتی است که پیشتر به دوش کشیده اند و بعید به نظر می رسد که با این کوله بار مملو از تجربه و خدمت، نتوانسته باشند "آلونکی هرچند محقر"(!) را برای خود در پایتخت فراهم کنند! با اینحساب بخشیدن حق مسکن چنین نمایندگی، شق القمری نیست که بخواهد رپرتاژ آگهی تمامی سایت ها و خبرگزاری های همسو و حتی غیرهمسو شود!
ثانیاً؛ اگرچه ممکن است اعطای مقرری مسکن به نمایندگان از جمله تبعیضات قانونی بشمار آید اما حُسن نیت این قبیل نمایندگان آنجا به اثبات خواهد رسید که در اولین جلسه قانونگذاری مجلس جدید، با ارائه طرح اصلاح قانون تسهیلات نمایندگی به هیات رئیسه، نه تنها اعطای حق مسکن به نمایندگان را برای همیشه حذف کنند بلکه دریافتی حدود 30 میلیون تومانی (حدود 1.5 میلیارد تومان طی 48 ماه نمایندگی) مجلسیان را تعدیل نموده و به سطح حقوق های متعارف عموم مردم برسانند.
ثالثاً؛ متاسفانه طی سالیان اخیر، حضور سهامی، سفارشی و بعضاً نسبی و سببی افراد در لیست های انتخاباتی، این ظن را به یقین نزدیک می کند که بدون بدهبستان های پشت پرده و تسویه قدرالسهمها برای ورود به فهرست های ائتلافی، ورود عده ای به بهارستان، تقریباً محال بوده و حال که محقق گردیده است، منافع معنوی و مادی حاصل از آن به قدری است که تسهیلات و حقوق به ظاهر نجومی دوران نمایندگی، همچون کاه در برابر کوه، اصلاً به چشم نیامده و محلی از اعراب ندارد! با این وجود آیا بر این قبیل اقدامات می توان نامی جز شوآف گذاشت؟
در پایان گفتنی است، سوءاستفاده از فرصت نمایندگی مجلس در دوره های پیشین، متاسفانه آنقدر رایج و باب شده که عمل کردن به بدیهی ترین وظایف ذاتی نماینده تراز انقلاب اسلامی، جزو فخرفروشی و البته منّتگذاری تازهواردان بر ولی نعمتانشان محسوب می شود! به امید آنکه این رویه غلط و تکراری، از بین برود.
