امیر المؤمنین علیه السّلام فرمود: افراد گریان پنج نفر بودند:
آدم، یعقوب، یوسف، یحیى و فاطمه علیها السّلام.
اما آدم براى دورى از بهشت،آنقدر گریه کرد،که بر صفحۀ گونه‌اش شیارهایى چون دو رود ظاهر شد و یعقوب در فراق یوسف آنقدر گریه کرد تا بینایى‌اش را از دست داد و از بس یوسف براى یعقوب گریه کرد که زندانیان از گریه‌اش خسته و ملول گشتند و به او پیشنهاد کردند که یا شب گریه کند و روز آرام گیرد و یا روز گریه کند و شب آرام و فاطمه علیها السّلام به اندازه‌اى بر فراق پدر گریست که اهل مدینه آزرده شدند لذا به قبرستان بقیع مى‌رفت و در آنجا گریه مى‌کرد و على بن الحسین علیه السّلام بیست سال گریه کرد و چشمش به غذا یا آب نمى‌افتاد مگر اینکه گریه مى‌کرد برخى بر آن بزرگوار در این مسأله خورده گرفتند و در جواب فرمود: من هر گاه به یاد شهادت پدر و اهل بیت علیهم السّلام خود مى‌افتم بغض گلویم را مى‌فشارد ( و عنان اختیار را از کفم مى‌رباید )
إرشاد القلوب / ترجمه سلگی؛ ج. ۱ , ص. ۲۴۲