دن گاسپار که سابقه دستیاری کارلوس کی‌روش در تیم‌های ملی فوتبال ایران و پرتغال را دارد، در گفتگو با سایت «FrontRowSoccer.com» آمریکا، در خصوص چرایی جدایی‌اش از کادر فنی تیم ملی ایران گفت: من و فدراسیون فوتبال ایران عقاید متفاوتی داشتیم، اما ترجیح می‌دهم در این خصوص اظهار نظری نکنم.
به گزارش تسنیم، وی در پاسخ به این پرسش که «دلتان بیشتر برای چه چیزی تنگ شده است؟»، اظهار داشت: دلم برای هواداران فوق‌العاده ایرانی تنگ شده که با روحیه و باشکوه ورزشگاه را پر می‌کردند. همچنین دلم برای بازیکنان تیم ملی تنگ شده که با وجود چالش‌های موجود، شجاعت فوق‌العاده‌ای از خود به نمایش می‌گذاشتند. عشق آن‌ها به فوتبال و غرورشان به مردم ستودنی بود و ایجاد انگیزه می‌کرد. اراده آن‌ها برای جنگیدن و رقابت، توقف‌ناپذیر بود. آن‌ها هر بار برای انجام یک مأموریت پا به میدان می‌گذاشتند و نتایج جالب‌توجهی کسب می‌کردند. شکی ندارم که این تیم در جام جهانی هم با چنین نگرشی بازی خواهد کرد. حتی یک ذره هم غافلگیر نخواهم شد، اگر تیم ملی ایران در جام جهانی نتایج غیرمنتطره‌ای بگیرد.
مربی پیشین دروازه‌بان‌های تیم ملی در مواجهه با این پرسش که «خاطره‌انگیزترین لحظه‌ای که در تیم ملی ایران داشتید، چه بود؟»، یادآور شد: چندین لحظه به یادماندنی بود. یکی از آن‌ها این بود که با وجود تمامی احتمالات موجود، ایران موفق به کسب پیروزی مقابل کره جنوبی در شهر اولسان شد و جواز حضور در مسابقات جام جهانی ۲۰۱۴ را کسب کرد. هیجان و لذت ما از آن پیروزی در زمین، رختکن و اتوبوس تیم جادویی بود. من یک ماکت جام جهانی را تهیه کرده بودم و آن سمبل اتحاد و قدرت ما بود. دیدن اینکه بازیکنان بابت صعود به جام جهانی ماکت جام جهانی را با غرور در دست داشتند و در زمین بالا و پایین می‌پریدند، شگفت‌انگیز بود. استقبالی هم که در ورزشگاه آزادی در بازگشت ما به ایران صورت گرفت، فوق‌العاده احساسی بود. یکی دیگر از آن لحظات به یادماندنی حضور بازیکنان و کادرفنی تیم ملی در حرم امام رضا (ع) بود. مردم قهرمانان خود را در آنجا دیدند و تعامل واقعی بین آن‌ها برقرار بود. اغلب ما کلیپی از حضورمان در حرم امام رضا (ع) را به بازیکنان پیش از بازی‌های حساس‌مان نشان می‌دادیم تا تعهدمان را یادآوری کنیم و اینکه چه قولی در مرقد امام رضا (ع) دادیم. ما پاداش صعودمان به جام جهانی را به حرم امام رضا (ع) اهدا کردیم. جهان فوتبال هم بازی ایران مقابل آرژانتین را در جام جهانی ۲۰۱۴ فراموش نخواهد کرد، جایی که برنده چهار عنوان بهترین بازیکن سال جهان با انتخاب فیفا در وقت‌های تلف‌شده نتیجه را یک بر صفر کرد و آرژانتین را به پیروزی رساند و جلوی تاریخ‌سازی ایران را گرفت. شماره «۱۰» آرژانتین قلب‌های ما را شکست.
گاسپار ۶۲ ساله درباره بدترین لحظه‌ای که در ایران داشته، اظهار داشت: بدترین خاطره‌ام از ایران مربوط به زمانی می‌شد که با کارلوس کی‌روش و آنتونیو سیموئس در فرودگاه بنفیکا قرار گذاشتیم و از آنجا راهی ایران شدیم، اما به محض ورود به فرودگاه تهران، نیرو‌های امنیتی من را از دیگر اعضای کادر فنی تیم ملی جدا کردند و به اتاقی کوچک بردند که پنجره‌ای نداشت و تنها یک صندلی در آن بود. نیرو‌های امنیتی انگلیسی صحبت نمی‌کردند و من نمی‌دانستم که اوضاع از چه قرار است. چند ساعت بعد یک نفر پیش من آمد و به انگلیسی به من گفت که فرایند صدور ویزای من به درستی صورت نگرفته و نمی‌توانم وارد ایران شوم. قرار بود فردای آن روز کنفرانس خبری ترتیب داده شود و ما را به عنوان کادر فنی جدید تیم ملی معرفی کنند، اما به جایش مرا در پرواز آلمان گذاشتند. فکر می‌کردم که زندگی تمام شده است و یاد تمامی دلایلی افتادم که کارشناسان و اعضای خانواده‌ام برای منصرف کردن من برای قبول دعوتنامه فدراسیون فوتبال ایران آورده بودند. در آن لحظه فکر می‌کردم که شاید حق با آن‌ها بوده است. من به هتلی در فرودگاه فرانکفورت رفتم و تلفن بین‌المللی هم نداشتم و چمدانم هم در تهران مانده بود. نیاز داشتم که با فدراسیون فوتبال ایران و کادر فنی تماس بگیرم تا در جریان جدیدترین اتفاقات قرار بگیرم. دیدن و خواندن گزارش‌هایی از کنفرانس خبری کادر فنی تیم ملی فوتبال ایران که در حال امضای قرارداد هستند و من در بین آن‌ها نبودم، سخت بود. همانند کابوس بود. با خودم می‌گفتم که حالا باید چه کار کنم؟ فکر‌های زیادی از سرم می‌گذشت. پس از استعفایم از سرمربیگری تیم دانشگاه هارتفورد، دیگر نمی‌توانستم به آنجا هم بازگردم. پس از چهار روز حضور در شهر فرانکفورت، فدراسیون فوتبال ایران موفق شد از بالاترین نهاد امنیتی ایران مجوز ورود من به ایران را بگیرد. بعد از آن چه آرامشی سراغم آمد.
وی در پاسخ به این پرسش که «جو بازی‌های فوتبال در ایران چطور است؟»، خاطرنشان کرد: ورزشگاه آزادی جهنمی برای تیم‌های میهمان است. جو سنگین و البته دلگرم‌کننده‌ای در آن حاکم است. تیم‌های کمی بوده‌اند که با سه امتیاز ورزشگاه آزادی را ترک کرده‌اند. موج سبز، سفید و قرمز هم در ورزشگاه طنین‌انداز است. ۱۲۰ هزار هوادار در ورزشگاه حاضر می‌شوند و با فریادهای‌شان تیم ملی را حمایت می‌کنند. وقتی اتوبوس تیم ملی قصد ورود به ورزشگاه را دارد، باید از میان هزاران هوادار پرشور گذر کند. صدای هواداران در جریان بازی کر کننده است. هواداران در حالی که شعار سر می‌دهند، بالا و پایین می‌پرند. جو فوق‌العاده‌ای در آنجا حاکم است.
«به عنوان یک آمریکایی، برخورد مردم ایران با شما چطور بود؟»، گاسپار این پرسش را هم اینطور پاسخ داد: در نهایت احترام با من رفتار می‌شد و هرگز بابت اینکه ریشه‌ای پرتغالی، آمریکایی داشتم، مشکلی برایم به وجود نیامد.
وی در مواجهه با این پرسش که «مردم ایران چطور بودند؟»، گفت: مردم ایران به مانند دیگر مردمانی از جهان هستند که من در زندگی‌ام تا کنون دیده‌ام. اکثر آن‌ها رویا‌ها و آرزو‌های مشابهی برای خود و خانواده‌شان دارند. آن‌ها به تاریخ و تمدن فارسی خیلی افتخار می‌کنند.
سرمربی پیشین دروازه‌بان‌های تیم ملی در پاسخ به این پرسش که «آیا فرصتی دست داد که با مسئولان دولتی ایران هم ملاقاتی داشته باشید؟»، تأکید کرد: بله، چند باری این فرصت دست داد. چندین جشن به خاطر به رسمیت شناختن موفقیت تیم ملی بود. سیاستمداران ایران به ارزش و محبوبیت فوتبال در این کشور واقف هستند.
«آیا به خاطر آمریکایی بودن‌تان در ایران تهدید هم شدید؟»، وی در این خصوص گفت: خیر، هرگز.
گاسپار در مورد رابطه‌اش با کی‌روش هم خاطرنشان کرد: ما رابطه حرفه‌ای و کاری فوق‌العاده‌ای با یکدیگر داریم و بیش از ۲۵ سال است که دوستان خانوادگی یکدیگر هستیم. کی‌روش علاقه‌مند به جزییات است، او مربی مطالبه‌جویی است و کسانی که اطرافش هستند را به چالش می‌کشد. کی‌روش یکی از باهوش‌ترین کسانی است که تا کنون با آن‌ها کار کرده‌ام.
وی در پایان در پاسخ به این پرسش که «آیا مایل هستید دوباره با کی‌روش کار کنید؟»، اظهار داشت: بابت فرصت‌هایی که کی‌روش در اختیار من گذاشت تا خودم را نشان دهم، بی‌اندازه قدردان او هستم. تجربیات و خاطرات فوق‌العاده‌ای بود. کار با کی‌روش و دیگر اعضای کادرفنی مایه افتخار من است. در فوتبال حرفه‌ای کسی نمی‌تواند پیش‌بینی کند که در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد.
