مقامات بلند پایه اسراییل همیشه حسرت فرصت طلایی از دست رفته در زمان اصلاحات که کد هایی از درون حاکمیت جهت کوتاه آمدن ، مذاکره و دادن امتیاز یه آنان بود را می خورند اما با روی کار آمدن دولتی اصولگرا و تغییر گفتمان غالب حاکمیت به گفتمانی ضد سرمایه داری و ضد امپریالیسمی و دارای دیپلماسی عمومی و رییس جمهوری مردمی و ساده زیست و دارای صفات برجسته انقلابی گری و خستگی ناپذیر تمامیت خود را در خطر دیدند.
حال گزینه ها را بررسی می کنیم..
تحریم: واژه تحریم در این سال ها دیگر فقط پوسته ایی ترسناک دارد ولی دارای برکاتی است که اگر مردم آن کشور اعتقاد به " خدا گر ز حکمت ببندد دری . . " داشته باشند می توانند به راحتی با اندکی توکل و تلاشی بسیار آنچه ناممکن بوده را ممکن کنند. از مثال هایش پرهیز می کنم به دلیل کثرت وجود مثال در زمینه ناکار آمد بودن تحریم ها البته دست انداز درست می کند اما چاه نیست..
تهدید: تهدید می تواند مانع شود اما برای مردمی ترسو و ملتی فاقد اعتقاد و الگو. تهدید را می توان مهمترین گزینه دانست زمانی که نوچه های داخلی دست به کار شوند و دل مردم را خالی کنند. بله ،، زمانی که گوش ملتی به دهان نخبه سیاسی خائن و ترسو بود می شد ملت را ترساند و بر علیه حاکمیت شوراند اما اگر ملت دارای رهبری حسینی و حکیم و شجاع بود و آن زمان که همه مسئولین تا کمر در مقابل آمریکا خم شده بودن و برخی شان فرش قرمز زیر بغل داشتند برای پهن کردن زیر پای سربازان آمریکایی ،، رهبر انقلاب سفر به سیستان را در دستور کار قرار می دهد و با قایقی جنگی در دل دشمن می رود و منطقه را بررسی می کند ، می دانید چه قوت قلبی به ملت می دهد .. چقدر این رفتارها شبیه رفتارهای عباس بن علی است در روزهای هفتم و هشتم و نهم محرم..
مذاکره : این واژه از آن واژه هایی که ظاهری دارد و باطنی. ظاهری کاملا دوستانه و خیر خواهانه. کاری در جهت نشان دادن رفتاری دموکراتیک وگفتگو محور که بتواند بحران ها را بدون تنش و خونریزی و بدور از آسیب زدن به ملت ها حل و فصل نماید. اما امان از روزی که باطن واژه مذاکره به ظاهرش بچربد آنوقت معلوم می شود طرف های مذاکره کننده مسئولین دستگاه های جاسوسی و امنیتی و خرابکاری هستند و بازرسانشان جاسوسان و منظورشان از شفاف سازی دادن اسامی و اطلاعات محرمانه و حذف آنان از سیستم های هدف و بعد چهرهایی اندوهناک به خود گرفتن و محکوم کردن این اقدامات تروریستی. مذاکره در تعریف غرب و آمریکا عملی است که باید طرف رو به رو بنشیند و هر چه آنان گفتند او بدون هیچ کم وکاستی و چون و چرایی بگوید چشم و اگر "نه" گفت بلایی سر او بیاورند که از "نه" گفتن خود پشیمان شود.
حمله نظامی: این گزینه زمان زیادیست که در کشوی تصمیم گیران کاخ سفید گذاشته شد و جرات دست زدن و بیرون آوردن آن را ندارند.کارشناسان و مقامات ارشد نظامی کاخ سفید به خوبی می دانند که اول باید حریف را خلع سلاح کرد و بعد به حریف بی دفاع و از قبل بازنده خود حمله کنند و بعد جشن پیروزی بگیرند. اما آیا آنها توانسته اند ما را هم مثل عراق و افغانستان خلع سلاح کنند. سلاح ما چیست..؟؟ شهاب 3..؟؟ زلزال..؟؟ کدام موشک و کدام امکانات می تواند به عنوان یک سلاح مطمئن برای ما عمل کند.؟؟ آری آنها به خوبی و حتی بهتر از خود ما می دانند سلاحی که ما داریم چیست..؟؟
همان که به خاطرش تازه پیراهن های مشکیمان را در آوردیم. همان که 9 دی را خلق کرد و همان که بواسطه اش 10 سال کل دنیا با ما در جنگ بود و ما با آنها در دفاع. آری فرهنگ شهادت ، الگویی به نام حسین و عباس و قاسم و ظهیر و حبیب و زینب..
به نظر من گزینه هایی دیگری روی میز است. که بتوان به واسطه آن به بهترین حالت ایران اسلامی را از پای در آورد. تحریم و تهدید و مذاکره و حمله نظامی را اجرا می کنند البته به صورتی کاملا روانی و تزیینی اما در عمل و در واقعیت و در کمال آرامش و به دور از فضا سازی های رسانه ایی گزینه های مانند سست کردن اعتقادمان به اسلام ، تغییر الگوهایمان ، شبه افکنی ، انحراف در افکارمان و بی اعتماد کردن مردم نسبت به سیستم کار آمد جمهوری اسلامی با خرید و تطمیع برخی مسئولان ، پایگاههایی به نام سایت و روزنامه و مجله ، فعال کردن عوامل یا بهتر بگوییم پادوهای میدانی خود..
جمله آخر اینکه فکرتان را از آنچه به خورد ما می دهند بیرون بیاوریم و از بالا قضایا را رصد کنیم.