صراط: تابناک نوشت: این روزها اصلاح طلبان پرچم و فتح و پیروزی در انتخابات مجلس را بالا برده اند بطوریکه حتی از ریاست نفر اول لیست تهرانشان در مجلس سخن می گویند! نکته جالب اما این است که این پیروزی ها در حالی میسر شده که سران اصلاحات پیش از انتخابات مدعی بودند در کل کشور 30 کاندیدای تایید صلاحیت شده هم ندارند!
چند روزی به پیش از انتخابات برگردیم؛ حسین مرعشی از سران کارگزاران مصاحبه می کند و می گوید: «جمعا در کشور ۳۰۰۰ اصلاح‌طلب ثبت‌نام کرده‌اند که تنها ۳۰ نفر(در کل کشور) تایید شده‌اند، بر این اساس تنها ۱ درصد اصلاح‌طلبان تایید شده‌اند».
رسول منتجب‌نیا، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و عضو حزب «اعتماد ملی» می گوید : از کل 3 هزار نفر چیزی در حدود بین 30 تا حداکثر 50 نفر کاندیدای قابل طرح داریم.... ما در تمام استان‌ها و شهرستان‌ها هر چه بررسی کردیم و گزارش به دست می‌آوریم، کسی باقی نمانده است. در برخی شهر‌ها و حوزه‌های انتخابیه اصلاً کاندیدا نداریم و در برخی دیگر کاندیدای ناشناخته داریم یا به اندازه کافی نداریم....ما کاندیدا به اندازه کافی که هیچ در حد یک یا یک و نیم درصد مورد نیازمان برای یک حضور رقابتی هم نداریم.
سخنگوی حزب اعتدال و توسعه هم این خط را ادامه می دهد: «تعداد کاندیداهای شاخص اصلاح‌طلب، اعتدالیون و معتدلین اصولگرا در تهران که از سوی شورای نگهبان صلاحیت شان تأیید شده است به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد».
در واکنش به این اظهار نظرهای یکی از وزارتخانه های امنیتی دولت، گزارشی از کاندیداهای اصلاح طلبان و اصولگرا ارائه می دهد و می گوید که اصلاح طلبان و اصولگرایان چند برابر کرسی های مجلس در سراسر کشور کاندیدا دارند؛محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام با استناد به این گزارش نهاد امنیتی دولتی در جمع خبرنگاران و پس از جلسه مجمع تشخیص مصلحت می گوید :همه گروه‌ها کاندیدای تأیید صلاحیت شده وجود دارد به گونه ایکه در حال حاضر اصلاح‌طلبان دو نیم برابر، اصولگرایان سه و مستقل‌ها نیز سه برابر کرسی‌های مجلس نامزد دارند. چرا یک عده ای می خواهند مردم را نا امید کنند که مشارکت کاهش پیدا کند. این حرفها خودکشی سیاسی است. وازطرف دیگر خیانت به مردم است.
پس از اظهار این سخنان موج تخریب ها و حمله ها به محسن رضایی شروع شد؛ در حالی که همان ها که تخریب را شروع کرده بودند خود نیز به روشنی از گزارش نهاد اطلاعاتی دولت در مورد حضور متناسب کاندیداهای همه گروه های سیاسی در صحنه انتخابات در کل کشور مطلع بودند و نتایج انتخابات نیز تاییدی هم بر آن گزارش بود و هم بر گفته های دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام.
اما آن روزها بسیاری از مردم مطلع نبودند و تصور این بود که واقعا اصلاح طلبان کاندیدا به اندازی انگشتان یک دست هم ندارند! ادعای پیروزی آنان و راه یافتن هشتادو چند نفر از اصلاح طلبان به مجلس اما این حقیقت را برای مردم روشن کرد که همه آن اظهار نظرهای یک بازی تبلیغاتی بوده است و آن حملات به افرادی که روشنگری کرده بودند برنامه ریزی قبلی برای تخریب بوده است؛ به همین خاطر پس از انتخابات آنان در این باره سکوت کردند و هیچگاه در این باره با مردم صحبت نکردند که اگر آنان به اندازه انگشتان دست کاندیدا نداشته اند، پس چگونه پیروز انتخابات شده اند؟
آن روزها دیگر گذشته است و مردم فهیم ایران چه در تهران و چه در شهرستان ها انتخاب خود را به خوبی انجام داده اند و فرصت خدمت را در اختیار افرادی جدید و البته برخی افراد قدیمی در مجلس شورای اسلامی فراهم کرده اند! هیچ کس حق ندارد به انتخاب مردم چه در تهران و چه در شهرستان ها بی اعتنایی کند و یا انتخاب آنان را زیر سوال ببرد.
اما افکار عمومی حق دارد این سوال را بپرسد که این همه تخریب و جو سازی علیه نظام و شخصیت های آن به چه هدفی صورت گرفت؟ مردم می خواهند که همه به آنان حقیقت ها را بگویند؛ به همین سادگی!
چند روزی به پیش از انتخابات برگردیم؛ حسین مرعشی از سران کارگزاران مصاحبه می کند و می گوید: «جمعا در کشور ۳۰۰۰ اصلاح‌طلب ثبت‌نام کرده‌اند که تنها ۳۰ نفر(در کل کشور) تایید شده‌اند، بر این اساس تنها ۱ درصد اصلاح‌طلبان تایید شده‌اند».
رسول منتجب‌نیا، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و عضو حزب «اعتماد ملی» می گوید : از کل 3 هزار نفر چیزی در حدود بین 30 تا حداکثر 50 نفر کاندیدای قابل طرح داریم.... ما در تمام استان‌ها و شهرستان‌ها هر چه بررسی کردیم و گزارش به دست می‌آوریم، کسی باقی نمانده است. در برخی شهر‌ها و حوزه‌های انتخابیه اصلاً کاندیدا نداریم و در برخی دیگر کاندیدای ناشناخته داریم یا به اندازه کافی نداریم....ما کاندیدا به اندازه کافی که هیچ در حد یک یا یک و نیم درصد مورد نیازمان برای یک حضور رقابتی هم نداریم.
سخنگوی حزب اعتدال و توسعه هم این خط را ادامه می دهد: «تعداد کاندیداهای شاخص اصلاح‌طلب، اعتدالیون و معتدلین اصولگرا در تهران که از سوی شورای نگهبان صلاحیت شان تأیید شده است به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد».
در واکنش به این اظهار نظرهای یکی از وزارتخانه های امنیتی دولت، گزارشی از کاندیداهای اصلاح طلبان و اصولگرا ارائه می دهد و می گوید که اصلاح طلبان و اصولگرایان چند برابر کرسی های مجلس در سراسر کشور کاندیدا دارند؛محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام با استناد به این گزارش نهاد امنیتی دولتی در جمع خبرنگاران و پس از جلسه مجمع تشخیص مصلحت می گوید :همه گروه‌ها کاندیدای تأیید صلاحیت شده وجود دارد به گونه ایکه در حال حاضر اصلاح‌طلبان دو نیم برابر، اصولگرایان سه و مستقل‌ها نیز سه برابر کرسی‌های مجلس نامزد دارند. چرا یک عده ای می خواهند مردم را نا امید کنند که مشارکت کاهش پیدا کند. این حرفها خودکشی سیاسی است. وازطرف دیگر خیانت به مردم است.
پس از اظهار این سخنان موج تخریب ها و حمله ها به محسن رضایی شروع شد؛ در حالی که همان ها که تخریب را شروع کرده بودند خود نیز به روشنی از گزارش نهاد اطلاعاتی دولت در مورد حضور متناسب کاندیداهای همه گروه های سیاسی در صحنه انتخابات در کل کشور مطلع بودند و نتایج انتخابات نیز تاییدی هم بر آن گزارش بود و هم بر گفته های دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام.
اما آن روزها بسیاری از مردم مطلع نبودند و تصور این بود که واقعا اصلاح طلبان کاندیدا به اندازی انگشتان یک دست هم ندارند! ادعای پیروزی آنان و راه یافتن هشتادو چند نفر از اصلاح طلبان به مجلس اما این حقیقت را برای مردم روشن کرد که همه آن اظهار نظرهای یک بازی تبلیغاتی بوده است و آن حملات به افرادی که روشنگری کرده بودند برنامه ریزی قبلی برای تخریب بوده است؛ به همین خاطر پس از انتخابات آنان در این باره سکوت کردند و هیچگاه در این باره با مردم صحبت نکردند که اگر آنان به اندازه انگشتان دست کاندیدا نداشته اند، پس چگونه پیروز انتخابات شده اند؟
آن روزها دیگر گذشته است و مردم فهیم ایران چه در تهران و چه در شهرستان ها انتخاب خود را به خوبی انجام داده اند و فرصت خدمت را در اختیار افرادی جدید و البته برخی افراد قدیمی در مجلس شورای اسلامی فراهم کرده اند! هیچ کس حق ندارد به انتخاب مردم چه در تهران و چه در شهرستان ها بی اعتنایی کند و یا انتخاب آنان را زیر سوال ببرد.
اما افکار عمومی حق دارد این سوال را بپرسد که این همه تخریب و جو سازی علیه نظام و شخصیت های آن به چه هدفی صورت گرفت؟ مردم می خواهند که همه به آنان حقیقت ها را بگویند؛ به همین سادگی!