صراط: ردکارپت شروع می شود، نه در جلوی کاخ جشنواره، در یک کارگاه ساخت پرچم.
عطاران و همکارش که کارگران کارگاه هستند با هم در مورد سریال ترکی و
اسکورسیزی و گاو خشمگین صحبت می کنند. با چند سکانس موجز دیگر متوجه می
شویم عطاران ( که هنرور سینماست و به تازگی هم نقش دیالوگ داری در یک کار
جنگی گرفته )، قصد رفتن یک هفته ای به جشنواره کن و دیدن اسپیلبرگ و همچنین
رساندن طرح فیلم نامه ای به وودی آلن را دارد.
مشکل از همین جا شروع می شود. عطاران برای رسیدن به شوخی هایش با کن و ستارگانش خیلی دست پاچه است. این قدر دست پاچه است که حتی وقت نوشتن فیلم نامه را هم نداشته. شاید فیلم نامه ی سکانس های ابتدایی بد نباشد اما وارد کن که می شویم، سردرگمی ها شروع می شود. فیلم از فقدان طرح مشخصی برای چیدن سکانس ها به دنبال هم ضربه خورده است و حتی وقتی عطاران می خواهد سکانس ها را با استفاده از کلیپ واره هایی که بین آنها گذاشته است به هم بچسباند، باز هم ناکام می ماند و پلان های اضافه ای وارد فیلم می شود. شوخی های فیلم هرچند اکثرا از جنس خود عطاران است اما گاهی اوقات دم دستی می نماید و بداهه از نوع بدش را به نمایش می گذارد.
هرچند ساختن فیلمی با این ایده و آن هم به صورت چریکی قابل تحسین است، به نظر می رسد فیلم ساز سعی کرده است با همان راه و روش پیشین و همیشگی اش مخاطب را بخنداند و می شود گفت تا اندازه ای هم به هدفش رسیده. اما اگرخیال می کنید عطاران به اقتضای داستانش که در فرانسه و در حاشیه جشنواره کن می گذرد ( که به خودی خود جذاب است ) چیز جدیدی رو کرده است، اشتباه می کنید. کمتر شوخی ای به اقتضای داستان طراحی شده است و شوخی ها همان شوخی های عطارانی است که هنوز هم خنده می گیرد.
به همین دلایل عطاران فیلم نامه نویس و کارگردان از عطاران بازیگر عقب می ماند. عطاران بی پناه در کن، همان عطاران آواره در تهران است با این تفاوت که حالا او در کن و در سکانس پایانی فیلم با کشیدن پرچم ایران به روی خودش به فکر بیانیه هم افتاده (همچنین شروع و تمام شدن فیلم با پرچم ایران).
فیلم گاهی اوقات موقعیت های کمیک خوبی ایجاد می کند. از جمله روبرو شدن عطاران با جیم جارموش، همچنین نشان دادن کارت خانه سینما برای ورود به کاخ جشنواره کن. اما مشکل این است که عطاران در ردکارپت از دستاوردهایش در تلویزیون و فیلم اولش فراتر نمی رود و حتی در جنبه های تکنیکی از جمله تصویربرداری و تدوین عقب نشینی هم کرده است.
امیدوارم طرحی که عطاران در فیلم از آن صحبت می کند ( همان طرحی که برای وودی آلن آورده) به سرنوشت این طرحش دچار نشود! شاید این بار رضا خوابش می آمده...
مشکل از همین جا شروع می شود. عطاران برای رسیدن به شوخی هایش با کن و ستارگانش خیلی دست پاچه است. این قدر دست پاچه است که حتی وقت نوشتن فیلم نامه را هم نداشته. شاید فیلم نامه ی سکانس های ابتدایی بد نباشد اما وارد کن که می شویم، سردرگمی ها شروع می شود. فیلم از فقدان طرح مشخصی برای چیدن سکانس ها به دنبال هم ضربه خورده است و حتی وقتی عطاران می خواهد سکانس ها را با استفاده از کلیپ واره هایی که بین آنها گذاشته است به هم بچسباند، باز هم ناکام می ماند و پلان های اضافه ای وارد فیلم می شود. شوخی های فیلم هرچند اکثرا از جنس خود عطاران است اما گاهی اوقات دم دستی می نماید و بداهه از نوع بدش را به نمایش می گذارد.
هرچند ساختن فیلمی با این ایده و آن هم به صورت چریکی قابل تحسین است، به نظر می رسد فیلم ساز سعی کرده است با همان راه و روش پیشین و همیشگی اش مخاطب را بخنداند و می شود گفت تا اندازه ای هم به هدفش رسیده. اما اگرخیال می کنید عطاران به اقتضای داستانش که در فرانسه و در حاشیه جشنواره کن می گذرد ( که به خودی خود جذاب است ) چیز جدیدی رو کرده است، اشتباه می کنید. کمتر شوخی ای به اقتضای داستان طراحی شده است و شوخی ها همان شوخی های عطارانی است که هنوز هم خنده می گیرد.
به همین دلایل عطاران فیلم نامه نویس و کارگردان از عطاران بازیگر عقب می ماند. عطاران بی پناه در کن، همان عطاران آواره در تهران است با این تفاوت که حالا او در کن و در سکانس پایانی فیلم با کشیدن پرچم ایران به روی خودش به فکر بیانیه هم افتاده (همچنین شروع و تمام شدن فیلم با پرچم ایران).
فیلم گاهی اوقات موقعیت های کمیک خوبی ایجاد می کند. از جمله روبرو شدن عطاران با جیم جارموش، همچنین نشان دادن کارت خانه سینما برای ورود به کاخ جشنواره کن. اما مشکل این است که عطاران در ردکارپت از دستاوردهایش در تلویزیون و فیلم اولش فراتر نمی رود و حتی در جنبه های تکنیکی از جمله تصویربرداری و تدوین عقب نشینی هم کرده است.
امیدوارم طرحی که عطاران در فیلم از آن صحبت می کند ( همان طرحی که برای وودی آلن آورده) به سرنوشت این طرحش دچار نشود! شاید این بار رضا خوابش می آمده...