فرانسه در حالی موضع گیری‌های افراطی و غیر معمول خود در صحنه بین المللی را آغاز کرده است که نفوذ این کشور از آنچه که به نظر می‌رسد، در عرصه بین المللی محدودتر است.
ارتش این کشور با کمبود بودجه دست و پنجه نرم می‌کند و از توان اقتصادی پاریس هم زمان با ظهور بازیگران جدید در عرصه بین المللی مثل قطر، هند و برزیل کاسته شده است.
«حسین ابیش» تحلیلگر امور سیاسی و عضو «گروه کارشناسی قضیه فلسطینی» در واشنگتن بر این باور است که فرانسه در سایه دولت‌های مختلفی که در سال‌های اخیر در این کشور روی کار آمده‌اند، از هر کشور غربی دیگری در قضایای خاورمیانه و مناطق همجوار آن افراطی‌تر شده است.
ابیش با بیان اینکه فرانسه به سمت دخالت در لیبی پیش رفت، به کشور مالی حمله کرد و به زعم خود این کشور را از لوث گروه‌های سلفی جهادی نجات داد و از طرفداران سرسخت اقدام نظامی به تاسیسات شیمایی سوریه بود، افزود: پاریس درباره ایران نیز مخالف دستیابی غرب به توافق با این کشور است و توافق در این زمینه را ابلهانه توصیف و تلاش می‌کند، کشورهای غربی و آمریکا را به ضرورت کسب امتیازات بیشتر از تهران پیش از امضای هرگونه توافقی قانع کند.
از سوی دیگر «برنارد گوتا» نویسنده و تحلیلگر رزونامه «لیبراسیون» فرانسه بر این باور است که این قضیه چه خوشایند ما باشد، چه نباشد، فرانسه نتوانست نقشی را که در گذشته در عرصه بین المللی بازی می‌کرد، هم اکنون ایفا کند.
گوتا اظهار داشت: فرانسه در دوران ریاست جمهوری «نیکلا سارکوزی» و «فرانسوا اولاند» بیشتر از همه کشورهای عضو پیمان ناتو از امنیت، مبانی و منافع جهان غرب دفاع کرده است.
طی پنجاه سال، سیاست خارجی فرانسه اصولی را دنبال کرده که «شارل دوگل»، رئیس جمهوری وقت این کشور بعد از جنگ جهانی وضع کرده بود. دوگل تاکید می‌کرد که فرانسه نباید در صحنه بین الملل به کشورهای درگیر جنگ سرد هستند، متکی باشد.
دوگل فرانسه را از دو ابرقدرت یعنی اتجاد جماهیر شوروی سابق و آمریکا بر حذر داشت و پاریس را از آنها دور کرد. این سیاست در دوران ریاست جمهوری «فرانسوا میتران»، رئیس جمهوری سوسیالیست فرانسه در دهه‌های هشتاد و نود ادامه یافت و در سال 2003 میلادی زمانی که «ژاک شیراک» با مشارکت در جنگ عراق مخالفت کرد، به اوج خود رسید.
در آن زمان جمهوری‌خواهان در آمریکا از مردم این کشور خواستند، فرانسه و کالاهای آن را تحریم کنند و بعد از آن بود که پاریس به واشنگتن لقب «ژاندارم جهان» را داد.
ولی ده سال بعد، «جان مک کین» سناتور جمهوری‌خواه آمریکایی از موضع فرانسه در مذاکرات ژنو استقبال و در صفحه توئیتر خود شعار «زنده باد فرانسه» و «درود بر فرانسه» را سرداد.
اما هم اکنون «راجر کوهن»، نویسنده و خبرنگار رزونامه آمریکایی «نیویورک تایمز» آمریکا در مقاله‌ای تاکید می‌کند که فرانسوی‌ها درحالی افراطی‌تر شده‌اند که آمریکایی‌ها انعطاف پذیرتر نشان می‌دهند.
نشانه‌های تغییر در دوران ریاست جمهوری سارکوزی و اولاند دو رئیس جمهوری فرانسه دیده می شود که در سیاست خارجی افراطی‌تر از گذشتگان خود عمل می‌کنند و نسل جدیدی از سیاستمداران به وزات خارجه، ارتش و سازمان اطلاعات این کشور راه داده‌اند که به سیاست‌های افراط گرایانه‌اشان در فرانسه معروف هستند.
این نسل جدید در حالی فعالیت خود را در دستگاه‌های حکومتی فرانسه شروع کردند که جهان شاهد حملات یازده سپتامبر آمریکا، حملات تروریستی و مبارزه علیه تروریسم در افغانستان و در مناطق جنوب صحرای بزرگ آفریقا بود.
همچنین فرانسه خواستار جبران شکافی بود که آمریکا در خاورمیانه ایجاد کرده بود. یک دهه بعد از جنگ‌های «جرج بوش»، رئیس جمهوری سابق آمریکا علیه افغانستان و عراق، «باراک اوباما»، رئیس جمهوری کنونی این کشور، سیاست‌های متفاوتی مبنی بر خروج نیروهای آمریکایی از این دو کشور جنگ زده، اتخاذ کرده است.
در همین راستا «علی رضا نادر»، تحلیلگر سیاسی اندیشکده «راند» بر این باور است که کشورهایی مثل فرانسه به خوبی موازنه قوای حاکم در منطقخ خاورمیانه را درک می‌کنند و تمایل به حفاظت از منافع خود دارند.
وی با اشاره به حمایت فرانسه از اسرائیل و روابط مستحکم پاریس با عربستان سعودی و شیوخ حاشیه خلیج فارس، می‌گوید: قضیه منحصر به برنامه هسته‌ای ایران نمی‌شود، بلکه این موضوعی است که سراسر خاورمیانه را در بر می‌گیرد.
درگیری‌های خونین روی داده طی آگوست گذشته در سوریه، فرانسه را بار دیگر با حقایق جاری رو در رو کرد. بعد از ادعای حمله شیمیایی نظام سوریه به منطقه غوطه شرقیه در ریف دمشق، پاریس با تمام توان از حمله نظامی به تاسیسات نظامی سوریه دفاع و گمان کرد که واشنگتن را در این زمینه قانع کرده است، ولی در آخرین لحظه باراک اوباما از اقدام نظامی علیه سوریه منصرف شد تا فرانسوا اولاند را یکه و تنها در عرصه بین الملل به حال خود رها کند و اولاند چون خود را بی‌یار و یاور دید، مجبور به عقب نشینی از مواضع خود شد.
«مصطفی العانی»، تحلیلگر مرکز پژوهش‌های خلیج فارس در این ارتباط تصریح می‌کند: فرانسه فاقد توان و قدرت مورد نیاز برای تحقق آرمان‌های سیاسی خود در عرصه بین المللی است و سیاست‌های پاریس متکی بر سیاست‌های آمریکا و وابسته به آن است.
ولی در این میان «رامی خوری»، رئیس اندیشکده «سیاست‌های عمومی عصام فارس» خوش بین‌تر است، وی می‌گوید: علی رغم اینکه فرانسه نمی‌تواند به اندازه آمریکا در خاورمیانه نقش آفرینی کند، ولی می‌تواند نقش فعال، مثبت و تاثیرگذارتری را ایفا نماید.
نتایج نظرسنجی مرکز «ایووب» که روز گذشته در روزنامه «لو ژورنال دو دیمانچ» فرانسه منتشر شد، نشان می‌دهد که محبوبیت فرنسوا اولاند در ماه نوامبر سه درصد در فرانسه کاهش یافته است.
به این ترتیب اولاند با کسب محبوبیت 20 درصدی در کشور خود پایین‌ترین سطح محبوبیت مردمی را در میان روسای جمهور فرانسه از زمان تاسیس جمهوری پنجم این کشور در سال 1985 میلادی به خود اختصاص داده است.