این تشبیه لاریجانی و "عارفانه" خواندن سخنان ربیعی پس از آن صورت گرفت که ربیعی در پایان سخنان خود، نامه امام علی(ع) به عثمان بن حنیف را قرائت کرد.
ملاحسینقلی خان همدانی از عرفای به نام شیعه است که در سال 1239 هـ . ق در روستاى «شوند درگزین» از توابع همدان، به دنیا آمد. وی توانست عارفان بزرگى را پرورش دهد که جزو افتخارات تشیع به شمار می‌آیند.
به هنگام تدریس، شاگردانش آن چنان تحت تأثیر سخنان او قرارمی‌گرفتند که خویش را از یاد می‌بردند و ساعتها محو روحانیت کلام استاد می‌شدند. علامه طباطبایى (ره) نقل می‌کند: «مرحوم آقا سید على قاضى می‌فرمود: در ایام تشرفم به نجف اشرف، روزى در معبرى فردى را دیدم که کنترل کافى بر خویش نداشت. از یکى پرسیدم: آیا این مرد اختلال فکر و حواس دارد؟ در پاسخ گفت: خیر، او هم اکنون از جلسه‌ی درس اخلاق آخوند ملا حسینقلی همدانى برخاسته است و این از خود بی‌خودى که در او مشاهده می‌شود، تأثیر کلام و تصرف روحى آن جناب است.»
بخشی از نامه امیرالمومنین(ع) به عثمان بن‌حنیف که توسط علی ربیعی قرائت شد به این شرح است:
اى دنیا از من دور شو، افسارت را به پشتت افکندم. من خود را از چنگال‌هایت رها کردم و از دامهایت بیرون افکندم و از آن پرتگاهها که بر سر راه من کنده اى اجتناب کرده ام. آن گردن فرازانى که با دلیریهایت فریفتى ، اکنون کجایند؟ آن مردمى، که به زرق و برقهایت مفتون ساختى، چه شدند آرى همه در گور خفته اند. به خدا سوگند ، اگر تو موجودى مجسم بودى و پیکرى محسوس، به خاطر آن گروه از بندگان خدا که به سراب آرزوها فریفته‌اى و آنها را در گودالهایى که بر سر راهشان تعبیه کرده‌اى، سرنگون ساخته‌اى و پادشاهانى که به ورطه نابودى سپردهاى و به آبشخور بلا آنجا که هیچکس را از آن بازگشتنى نیست کشیدهاى، حد خد را بر تو جارى مى‌ساختم.