صراط: يكي از نويسندگان سايت ياد شده با اشاره به ديدار اسفند گذشته برخي
نمايندگان ادوار سابق مجلس با هاشمي كه در آن هاشمي گفت «شفاف مي گويم كه
نامزد انتخابات نمي شوم»، مي نويسد: نمايندگان ادوار مجلس به مهماني پدر
مجلس[!] در جمهوري اسلامي آمده اند... جالب ترين حرف آنها كه چهره هاي
اصولگرا و اصلاح طلب هستند، تاكيد بر يك نكته است كه «امروز بايد تاييديه
آمدن حاج آقا را بگيريم». دلم مي خواهد بلند شوم و بلندگويي به دست بگيرم و
گلايه بكنم. گلايه از اينكه چرا بايد فقط در بن بست ها دنبال آقاي هاشمي
بياييم. آخر نقش آقاي هاشمي در توليد اين بن بست ها چه بوده كه حالا بايد
دوباره بن بست شكني بكند؟ آخر چرا از گذشته ها درس نمي گيريم؟ چرا به دنبال
«هاشمي سازي» نيستيم و فقط «هاشمي» مي خواهيم. تا كي بايد افراط بكاريم و
دشواري بسازيم بعد هم بگوييم آقاي هاشمي بيا و راهگشايي كن.
نويسنده مي افرايد: مگر ظرفيت و تحمل يك نفر چقدر است تا دوباره بيايد و اسب اقتصاد و سياست كشور را زين كند. مگر در سازندگي اين كار را نكرد؟ مگر اسب اقتصاد را زين نكرد؟ مگر اسب سياست را زين نكرد؟ مگر دشمني خيلي ها را به جان نخريد تا بهترين انتخابات را در سال 76 برگزار كند؟ واقعا چه كرديم با آن راهگشايي تاريخي. چرا اعتدال را برنتابيدند و ره به افراط بردند تا باني «اشتباه 84» شوند؟ آيا بهتر آن نيست قبل از گير افتادن در بن بست افراط ها، راه خود را از جاده فراخ اعتدال جدا نكنيم؟
وي درباره پاسخ هاشمي به گروه ديداركننده مي نويسد: آقاي هاشمي مي گويند شفاف بگويم؟ همه با اشتياق مي گويند بله! يك لحظه هيجان زيادي در مجلس ايجاد مي شود. آقاي هاشمي كه گفتند: «شفاف مي گويم من نمي آيم» اخم ها در هم مي رود. مجلس به پايان مي رسد. يكي از ميهمانان برخلاف عرف معمول بلندگو را روشن مي كند و مي گويد «آقاي هاشمي! شما حق نيامدن نداريد. شما متعلق به خودتان نيستيد! همه ما و همه ملت از شما سهمي دارند. «آيت الله در آن شلوغي لبخند تلخي مي زند و مي رود. اين جمله آخر مرا به فكر فرو برد. با خودم تكرار مي كنم. «همه ملت از هاشمي سهم دارند» حرف مهمي است. صادقانه است و باورپذير. بايد ديد آيت الله در مواجهه با اين سؤال چه خواهند كرد؟
به نوشته کیهان،پيش از اين برخي اعضاي خانواده هاشمي در مصاحبه هايي گفته اند كه براي نامزدي هاشمي بايد نهضت درخواست و مطالبه عمومي از وي به راه بيفتد و ظاهرا ديدارهاي چند نفره مذكور در راستاي همان نهضت! است.
نويسنده مي افرايد: مگر ظرفيت و تحمل يك نفر چقدر است تا دوباره بيايد و اسب اقتصاد و سياست كشور را زين كند. مگر در سازندگي اين كار را نكرد؟ مگر اسب اقتصاد را زين نكرد؟ مگر اسب سياست را زين نكرد؟ مگر دشمني خيلي ها را به جان نخريد تا بهترين انتخابات را در سال 76 برگزار كند؟ واقعا چه كرديم با آن راهگشايي تاريخي. چرا اعتدال را برنتابيدند و ره به افراط بردند تا باني «اشتباه 84» شوند؟ آيا بهتر آن نيست قبل از گير افتادن در بن بست افراط ها، راه خود را از جاده فراخ اعتدال جدا نكنيم؟
وي درباره پاسخ هاشمي به گروه ديداركننده مي نويسد: آقاي هاشمي مي گويند شفاف بگويم؟ همه با اشتياق مي گويند بله! يك لحظه هيجان زيادي در مجلس ايجاد مي شود. آقاي هاشمي كه گفتند: «شفاف مي گويم من نمي آيم» اخم ها در هم مي رود. مجلس به پايان مي رسد. يكي از ميهمانان برخلاف عرف معمول بلندگو را روشن مي كند و مي گويد «آقاي هاشمي! شما حق نيامدن نداريد. شما متعلق به خودتان نيستيد! همه ما و همه ملت از شما سهمي دارند. «آيت الله در آن شلوغي لبخند تلخي مي زند و مي رود. اين جمله آخر مرا به فكر فرو برد. با خودم تكرار مي كنم. «همه ملت از هاشمي سهم دارند» حرف مهمي است. صادقانه است و باورپذير. بايد ديد آيت الله در مواجهه با اين سؤال چه خواهند كرد؟
به نوشته کیهان،پيش از اين برخي اعضاي خانواده هاشمي در مصاحبه هايي گفته اند كه براي نامزدي هاشمي بايد نهضت درخواست و مطالبه عمومي از وي به راه بيفتد و ظاهرا ديدارهاي چند نفره مذكور در راستاي همان نهضت! است.
من که 2 دوره به احمدی نژاد رای دادم، این دوره به آقای هاشمی رای خواهم داد.
خدایاااااااااااااااااااااااا
نیگاه پریشون و خواب آلوده ها!